ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

«Στον παπα-Κάραν για την κρίση τού κόσμου»
Με ρωτάς, άνθρωπε του Θεού, από που προέρχεται η σημερινή κρίση, και τι σημαίνει αυτή. Ποιος είμαι εγώ για να με ρωτάς για ένα τόσο μεγάλο μυστικό; «Μίλα, όταν έχεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή», λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Όμως παρόλο που θεωρώ, ότι η σιωπή είναι τώρα καλύτερη από κάθε ομιλία, και όμως λόγω αγάπης προς εσένα, θα σου εκθέσω εκείνα που σκέπτομαι περί αυτού που ρώτησες.
Η κρίση είναι ελληνική λέξη, και σημαίνει δίκη.
Αντικατάστησε τη λέξη «κρίση» με τη λέξη «δίκη» και διάβασε: «Δια τούτο ουκ αναστήσονται ασεβείς εν δίκη» ή «αλλά την δίκην πάσαν δέδωκε τω υιώ» ή «νυν δίκη εστί του κόσμου τούτου» ή ότι «αποδώσουσι λόγον τω ετοίμως έχοντι δικάσαι ζώντας και νεκρούς».
Έως τώρα οι ευρωπαϊκοί λαοί χρησιμοποιούσαν την λέξη «δίκη», αντί για τη λέξη «κρίση», όποτε και να τους έβρισκε κάποια συμφορά. Τώρα η καινούργια λέξη αντικατέστησε την παλιά, και το κατανοητό έγινε ακατανόητο. Όταν γινόταν ξηρασία, πλημμύρα, πόλεμος ή έπεφτε επιδημία, όταν έριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγμοί και άλλες συμφορές, λέγανε «Θεία δίκη!».
Και αυτό σημαίνει: κρίση μέσα από ξηρασίες, κρίση μέσα από πλημμύρες, μέσα από πολέμους, μέσα από επιδημίες κ.λπ. Και τη σημερινή χρηματοοικονομική δυσκολία ο λαός την θεωρεί ως Θεία δίκη, όμως δεν λέει η δίκη αλλά η κρίση. Έτσι ώστε η δυσκολία να πολλαπλασιάζεται με το να γίνεται ακατανόητη! Εφόσον όσο ονομαζόταν με την κατανοητή λέξη «δίκη», ήταν γνωστή και η αιτία, λόγω της οποίας ήρθε η δυσκολία, ήταν γνωστός και ο Δικαστής, ο Οποίος επέτρεψε την δυσκολία, ήταν γνωστός και ο σκοπός τής επιτρεπόμενης δυσκολίας. Μόλις όμως χρησιμοποιήθηκε η λέξη «κρίση», λέξη ακαταλαβίστικη σε όλους, κανείς δεν ξέρει πια να εξηγήσει ούτε για ποιο λόγο, ούτε από Ποιόν, ούτε ως προς τι. Μόνο σ' αυτό διαφέρει η τωρινή κρίση από τις κρίσεις που προέρχονται από την ξηρασία ή την πλημμύρα ή τον πόλεμο ή την επιδημία ή τους πνιγμούς ή κάποιους άλλους πειρασμούς.
Με ρωτάς για την αιτία τής τωρινής κρίσης, ή της τωρινής Θείας δίκης! Η αιτία είναι πάντα η ίδια. Η αιτία για τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις επιδημίες και άλλα μαστιγώματα της γενιάς των ανθρώπων είναι η αιτία και για την τωρινή κρίση. Η αποστασία των ανθρώπων από τον Θεό. Με την αμαρτία της Θεοαποστασίας οι άνθρωποι προκάλεσαν αυτή την κρίση, και ο Θεός την επέτρεψε, ώστε να ξυπνήσει τους ανθρώπους, να τους κάνει ενσυνείδητους, πνευματικούς και να τους γυρίσει προς Εκείνον.
Στις μοντέρνες αμαρτίες—μοντέρνα και η κρίση. Και όντως ο Θεός χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα ώστε να το συνειδητοποιήσουν οι μοντέρνοι άνθρωποι: χτύπησε τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, τις οικονομίες, το συνάλλαγμα των χρημάτων. Ανακάτωσε τα τραπέζια στις συναλλαγές σ' όλο τον κόσμο, όπως κάποτε στο ναό των Ιεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικό μεταξύ εμπόρων και αυτών που ανταλλάσσουν το χρήμα. Προκάλεσε σύγχυση και φόβο. Όλα αυτά τα έκανε για να ξυπνήσουν τα υπερήφανα κεφαλάκια των σοφών της Ευρώπης και της Αμερικής, για να έλθουν εις εαυτούς και να πνευματικοποιηθούν. Και από την άνεση και το αγκυροβόλημα στα λιμάνια τής υλικής σιγουριάς να θυμηθούμε τις ψυχές μας, να αναγνωρίσουμε τις ανομίες μας και να προσκυνήσουμε τον ύψιστο Θεό, τον ζωντανό Θεό.
Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση; Όσο το πνεύμα των ανθρώπων παραμείνει δίχως αλλαγή. Ώσπου οι υπερήφανοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά στον Παντοδύναμο. Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν, την ακαταλαβίστικη λέξη «κρίση», να τη μεταφράσουν στη γλώσσα τους, ώστε με αναστεναγμό και μετάνοια να φωνάξουν: «η Θεία δίκη»!
Πες και εσύ, τίμιε πατέρα, η Θεία δίκη, αντί η κρίση, και όλα θα σου γίνουν ξεκάθαρα.
Χαιρετισμούς και ειρήνη

Σημείωση
Το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται...», Ιεραποστολικές επιστολές Α', εκδ. «Εν πλω», Αθήνα 2008, σσ. 33-36. Ο τίτλος του πρωτοτύπου είναι: «Στον παπα-Κάραν για την κρίση τού κόσμου»)

 

 

ΩΣ ΕΜΕΓΑΛΥΝΘΗ ΤΑ ΕΡΓΑ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ

«Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας»

από Σύλλογος Φίλων Αγίων Τόπων, Τρίτη, 18 Δεκεμβρίου 2012 στις 10:47 π.μ. ·

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί οι αποδημητικές χήνες πετάνε σε σχηματισμό V; Όπως με τα περισσότερα ζώα και τη συμπεριφορά τους, ο Θεός έχει κάποιο καλό λόγο που το έχει βάλει στο ένστικτό τους. Όταν η κάθε χήνα κτυπά τα φτερά της, δημιουργεί ένα ανοδικό ρεύμα για τη χήνα που ακολουθεί. Στο σχηματισμό V, όλο το σμήνος προσθέτει τουλάχιστον 71% περισσότερη πτητική εμβέλεια από το αν πετούσαν το καθένα από μόνο του. Αν μια αγριόχηνα ξεφύγει από τον σχηματισμό, ξαφνικά αισθάνεται τη δυσκολία και την αντίσταση στην προσπάθεια να πετάξει μόνη της... και πολύ γρήγορα επιστρέφει στο σχηματισμό μαζί με τις άλλες.
-Όπως και οι αγριόχηνες έτσι και οι άνθρωποι που μοιράζονται μια κοινή κατεύθυνση και ένα ομαδικό πνεύμα με τους γύρω τους μπορούν να φτάσουν πιο γρήγορα και πιο εύκολα εκεί που πηγαίνουν αντίθετα με εκείνους που προσπαθούν να τα καταφέρουν μόνοι τους. -Όταν μια αγριόχηνα κουραστεί, πάει στο πίσω μέρος του σχηματισμού και μια άλλη αγριόχηνα παίρνει τη μπροστινή θέση. -Αν οι άνθρωποι είχαν τόση λογική όσο και οι αγριόχηνες, θα συνειδητοποιούσαν πως τελικά η επιτυχία τους εξαρτάται από την συνεργασία τους σαν ομάδα, κάνοντας ο καθένας με τη σειρά του τις δύσκολες δουλειές και αναλαμβάνοντας την αρχηγία. -Οι αγριόχηνες που βρίσκονται στο πίσω μέρος του σχηματισμού φωνάζουν για να ενθαρρύνουν εκείνες που βρίσκονται μπροστά ώστε να αυξήσουν την ταχύτητα τους. Είναι σημαντικό οι "φωνές απ' τα πίσω" να είναι ενθαρρυντικές. Διαφορετικά είναι απλά φωνές και τίποτα άλλο.Όταν μια αγριόχηνα αρρωστήσει ή τραυματιστεί, δύο άλλες αγριόχηνες αφήνουν τον σχηματισμό και την ακολουθούν προς τα κάτω για την βοηθήσουν και να την προστατέψουν. Παραμένουν με το άρρωστο μέλος του σμήνους μέχρι να μπορέσει να πετάξει ξανά ή να πεθάνει. Μετά ξαναπετάνε με ένα άλλο σμήνος που περνά ή προσπαθούν να προλάβουν το δικό τους. Μακάρι να είμαστε και εμείς τόσο θυσιαστικοί, ώστε να αξίζουμε τέτοιους φίλους όταν το έχουμε ανάγκη.ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ...Για να μάθεις από την υπέροχη δημιουργία του Θεού, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σταματήσεις για όση ώρα χρειάζεται για να παρατηρήσεις και να αφήσεις το Θεό να σου αποκαλύψει τα θαύματα Του.«Ρώτησε τα ζώα και θα σε διδάξουν, και τα πτηνά του ουρανού, και θα σου μιλήσουν ή μίλησε στη γη, και θα σε διδάξει, και τα ψάρια της θάλασσας θα σου εξηγήσουν. Ποιο από όλα αυτά δεν γνωρίζει πως το χέρι του Κυρίου τα έκανε;» ΙΩΒ 12:7-9ΚΑΠΟΙΟΣ "ΡΩΤΗΣΕ" ΤΙΣ ΑΓΡΙΟΧΗΝΕΣ ***** «πᾶσα βασιλεία ἐφ᾿ ἑαυτὴν διαμερισθεῖσα, ἐρημοῦται, καὶ οἶκος ἐπὶ οἶκον, πίπτει». (Λουκάς. ΙΑ’, 17) «κάθε βασίλειο, όταν χωρισθεί σε εχθρικές παρατάξεις, που θα μάχονται η μία την άλλη, θα καταλήξει σε καταστροφή και ερήμωση, και όταν μία οικογένεια διαιρεθεί με εχθρικότητα εναντίον του εαυτού της πέφτει και διαλύεται».

Μου αρέσει! · · ΚοινοποιήστεΩΣ ΕΜΕΓΑΛΥΝΘΗ ΤΑ ΕΡΓΑ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ

ΡΟΚ ΜΟΥΣΙΚΗ & ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ

Ρόκ μουσική καί σατανισμός

από Sotirios Athanasoulias, Τετάρτη, 12 Δεκεμβρίου 2012 στις 9:33 μ.μ. ·

(Κείμενο ἀπό τό ἔντυπο
«Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 39, Ἰούλ. - Αὐγ. 2005).

Ὁ σατανισμός καί ἡ μουσική του ἔκφραση

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ μουσική εἶναι ἡ εὐγενέστερη ἔκφραση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι τέχνη λεπτή καί ὑψηλή, πού ἀποτελεῖ ὄντως δῶρο τοῦ Θεοῦ. Συνδέεται μέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς καί εἶναι ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς ἀνθρώπινης καθημερινότητας. Κάθε ἐκδήλωση τῆς ζωῆς, κάθε πολιτιστικό γεγονός, ἀκομή καί κάθε ἰδεολογικό φαινόμενο ἔχει τή μουσική του ἔκφραση.
Συνήθως λέμε, ὅτι ἡ μουσική ἐκφράζει ὅ,τι καλύτερο ἔχει νά ἐπιδείξει ὁ ἄνθρωπος. Ὅμως, μέσα στή ζωή δέν ὑπάρχει μόνο τό καλό, ἀλλά καί τό κακό. Καί δέν ἐπιδιώκει νά ἐκφράζεται μόνο τό καλό μέ τίς διάφορες μορφές τέχνης, ἀλλά καί τό κακό. Ὁ σατανισμός (ἡ λατρεία τοῦ σατανᾶ) εἶναι ὅ,τι χειρότερο ἔχει ἐμφανισθεῖ στήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Εἶναι ἡ πιό χαρακτηριστική καί ἡ πιό ἀκραία ἐκδήλωση τοῦ κακοῦ. Καί ὅπως ὅλα τά φαινόμενα, ἔτσι καί ὁ σατανισμός ἀνακάλυψε (ἀλλά καί διαμόρφωσε) τή δική του μουσική ἔκφραση. Ἡ ἔκφραση αὐτή εἶναι ἡ ρόκ μουσική. Τά δύο μεγέθη (ὁ σατανισμός καί ἡ ρόκ), συνδέθηκαν τόσο στενά, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια, ὥστε νά θεωροῦνται πλέον ἀδιάσπαστα καί ἀδιαχώριστα. Μέ ἀφορμή τήν ἔλευση ρόκ «καλλιτεχνῶν» καί τήν πραγματοποίηση ρόκ συναυλιῶν στή χώρα μας τό τελευταῖο διάστημα, ἀποφασίσαμε στό παρόν τεῦχος νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό ἐν λόγῳ φαινόμενο, δηλ. μέ τήν συμπλοκή ρόκ μουσικῆς καί σατανισμοῦ.


Ἐμφάνιση καί ἐξέλιξη τῆς ρόκ

Τό μουσικό αὐτό εἶδος ἐμφανίστηκε μετά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ἀρχικά ὡς ἀντίδραση τῶν πλουσιόπαιδων στόν ὑπερκαταναλωτισμό τῆς δεκαετίας τοῦ '50. Οἱ ρῖζες του, ὅμως, χάνονται στό βάθος τῶν χρόνων· στά ἤθη καί στά ἔθιμα τῶν ἀφρικανῶν δούλων, πού ἦλθαν στήν Ἀμερική τό 1619. Αὐτοί, ὅπως εἶναι γνωστό, ἀσκοῦσαν ἐκτεταμένα τίς λατρεῖες βουντού καί μακούμπα, πού εἶναι πρωτόγονες σατανιστικές τελετές. Ἡ μίξη τῶν μουσικῶν τους ρυθμῶν μέ τήν ἐγχώρια (ἀμερικανική - εὐρωπαϊκή) μουσική, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τή δημιουργία ἀρχικά τῆς τζάζ. Παρόμοιες ρίζες ἔχει καί ἡ ρόκ.
Ἡ ἀρχική της ὀνομασία ἦταν «πόπ καί ρόκ». Ὁ ὅρος «πόπ» σημαίνει περισσότερο τή μουσική, πού γίνεται γιά τή διασκέδαση τοῦ κοινοῦ, ἐνῶ ὁ ὅρος «ρόκ» τή μουσική, πού γίνεται γιά τόν προβληματισμό του. Συνήθως, ὅμως, οἱ δύο ἔννοιες ἐκλαμβάνονται ὡς ταυτόσημες, ἐνῶ χρησιμοποιεῖται περισσότερο ὁ ὅρος «ρόκ». Ὁ Ἄλντ Φρήντ ἐπινόησε τόν ὅρο «ρόκ ἔντ ρόλ», μέ τόν ὁποῖο ἐννοεῖ τίς κινήσεις τοῦ ἀνθρώπου κατά τή σαρκική ἐπαφή. Ὄντως, στήν καθομιλουμένη ἀμερικανική γλῶσσα «ρόκ» σημαίνει «πορνεία». Ἀνοίγοντας, μάλιστα, ἕνα λεξικό, θά δοῦμε ὅτι «ρόκ» σημαίνει «κουνιέμαι πέρα δῶθε». Κατά τούς ὁπαδούς της, «ρόκ εἶναι καθετί πού ἔχει σχέση μέ ἔρωτα, μέ σαρκασμό, μέ οὐρλιαχτά, μέ θάνατο τοῦ καθωσπρεπισμοῦ καί τῆς καθημερινῆς βλακείας» (Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλου, Μπροστά στά σύγχρονα μουσικά ρεύματα, ἔκδ. Φωτοδότες, 1994, σ. 150). Ρόκ σημαίνει ἄρνηση σέ ὁ,τιδήποτε ὑπάρχει (αὐτόθι)!
Στήν ἐξέλιξη τῆς ρόκ διακρίνονται διάφορες φάσεις. Ἡ πρώτη (1945 - 1956) ἔχει ὡς κύριο ἐκπρόσωπό της τόν Ἔλβις Πρίσλεϋ, ὁ ὁποῖος, μέ τήν προβολή του ἀπό τόν δαιμόνιο μάνατζερ Τόμ Πάρκερ καί τήν μεγαλοεταιρεία RCA, ξεσηκώνει τό κοινό σέ ὅλες τίς «καλλιτεχνικές» του ἐμφανίσεις ἀνά τόν κόσμο καί γίνεται ὁ ἴδιος ἀντικείμενο λατρείας (ἐξ οὗ καί ὁ χαρακτηρισμός του ὡς «βασιλιά τῆς ρόκ ἔντ ρόλ)».
Σέ δεύτερη φάση (1957 - 1979) παρατηρεῖται κατ’ ἀρχήν ἡ ἐξάπλωση τῆς ρόκ (1957 – 1963), μέ τήν ἐμφάνιση διάφορων μουσικῶν γκρούπς (Beatls, Rolling Stones). Σταδιακά ἡ «μαλακή ρόκ» (soft rock) μετατρέπεται σέ «σκληρή» (hard rock), μέ κορυφαῖο ἐκπρόσωπό της τόν Ἄλις Κοῦπερ. Αὐτή τήν περίοδο δίνεται ἔμφαση στή συλλογή ρυθμῶν ἀπό ἀφρικανικές τελετουργίες συνουσίας, μαγείας καί ἐξορκισμῶν, καθώς ἐπίσης καί στήν αὔξηση τῆς ἔντασης τοῦ ἤχου, πού φτάνει μέχρι καί τά 80 ντεσιμπέλ (ἡ ἔνταση τῆς ἀνθρώπινης φωνῆς φτάνει μέχρι τά 33 ντεσιμπέλ καί τοῦ κεραυνοῦ μέχρι τά 70)! Ἀπ’ αὐτό τό χρονικό σημεῖο καί μετά, μέ τή δημιουργία τῆς «ἄσιντ ρόκ» («ἄσιντ» σημαίνει ναρκωτικό), ἡ ρόκ ἀπό ἁπλό μουσικό εἶδος γίνεται τρόπος ζωῆς, μέ κύρια χαρακτηριστικά τήν ἄρνηση, τή βία καί τά ναρκωτικά.
Μετά τό '80 (τρίτη φάση) δημιουργεῖται ἡ «πάνκ ρόκ» («πάνκ» σημαίνει σαπίλα). Σκοπός της εἶναι ἡ αὐτοκτονία, ἡ δημιουργία μαζικῆς βίας, οἱ φόνοι κ.λ.π., ἐκπροσωπεῖται δέ ἀπό συγροτήματα, ὅπως οἱ K.I.S.S., οἱ Sex Pistols κ.ἄ.
Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι τό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς προβάλει ρόκ, ὡς μέσο γιά τήν κατάλυση κάθε ἰδιαιτερότητας, τήν ἐπίτευξη ὁμοιομορφίας καί τήν παράλυση ἠθῶν καί ἐθίμων. Τό κίνημα ἐργάζεται γιά τή δημιουργία ἑνός παγκόσμιου συστήματος, ἀναμένει ἕνα νέο «μεσσία» (τόν Ἀντίχριστο) καί ἀρνεῖται τό πρόσωπο καί τό ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ Νέα Ἐποχή ἀντλεῖ πολλά στοιχεῖα ἀπό τίς ἀνατολικές θρησκεῖες. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι «σχεδόν πίσω ἀπό κάθε ψυχεδελικό συγκρότημα τοῦ '60 ὑπῆρχε καί κάποιος γκουρού» (Πόπ καί Ρόκ, τ. 130, Ἀπρ. '89). Οἱ πασίγνωστοι Beatls καί ὁ γνωστός σέ ὅλους Carlos Santana μαθήτευσαν σέ τέτοιους γκουρού.


Ἡ σύνδεση μέ τόν σατανισμό

Ὁ σύγχρονος σατανισμός (νεοσατανισμός) εἶχε κάνει τήν ἐμφάνισή του στίς Η.Π.Α. καί στήν Ἀγγλία λίγο πρίν τήν ἐμφάνιση τῆς ρόκ μουσικῆς, μέ τούς κορυφαίους μάγους καί σατανιστές τοῦ 20ου αἰῶνα Aleister Crowley (1857 - 1947) καί Anton La Vey (γεννήθηκε τό 1930 καί πέθανε πρόσφατα). Βέβαια, οἱ ρίζες τῆς ρόκ βρίσκονται, ὅπως προαναφέραμε, στούς λατρευτικούς ρυθμούς τῶν πρωτόγονων σατανιστικῶν τελετῶν βουντού καί μακούμπα. Τό 1965 ὁ La Vey ἵδρυσε στήν Καλιφόρνια τήν «Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ», τή μεγαλύτερη σατανιστική ὀργάνωση στόν κόσμο. Ὕμνος τῆς ὀργάνωσης αὐτῆς εἶναι τό γνωστό τραγούδι Hotel Kalifornia (τό ξενοδοχεῖο γιά τό ὁποῖο κάνει λόγο εἶναι ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ»). Πρόκειται γιά ἕνα ἀρκετά ἤρεμο, μελαγχολικό βέβαια, τραγούδι, πού δέν μοιάζει καθόλου μέ τά μετέπειτα ρόκ. Ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σέ ὅλο τόν κόσμο τό ἔχουν ἀκούσει καί τό ἀκοῦνε μέχρι σήμερα, χωρίς κἄν νά ὑποψιάζονται τήν προέλευση καί τόν σκοπό του, πού εἶναι ἡ ἐξύμνηση μιᾶς σατανιστικῆς ὀργάνωσης καί ἡ ἐξοικείωση μέ τόν κόσμο τοῦ κακοῦ.
Ἡ ἐμφανής προβολή ἀπό τή ρόκ τῆς λατρείας τοῦ σατανᾶ, ἀρχίζει ἀπό τό «Εἶσαι ὁ διάβολος μεταμορφωμένος» τοῦ Ἔλβις Πρίσλεϋ. Ἀκολουθοῦν οἱ Beatls μέ τά ἄλπουμ «Ὁ διάβολος στήν καρδιά της» καί «Τό Λευκό Ἄλμπουμ τοῦ διαβόλου», γνωστότερο ὡς «Λευκό Ἄλπουμ». Ἀπό τότε ὅλα σχεδόν τά συγκροτήματα, οἱ «καλλιτέχνες» καί οἱ δίσκοι βρίθουν ἀπό ἀναφορές στόν σατανισμό καί στά εἴδη του, ὅπως τή λευκή καί μαύρη μαγεία, τόν πνευματισμό, τόν ἀποκρυφισμό, τόν Ἀντίχριστο κ.λ.π. Διαβάζουμε στήν ἐφημερίδα τοῦ Λός Ἄντζελες «Weekly World News» (2/2/1982), σέ ἄρθρο μέ τίτλο «Ἡ ρόκ μουσική δοξάζει τόν σατανᾶ»: «Σατανάς - Σατανάς - Σατανάς. Αὐτός εἶναι ὁ Θεός! Αὐτός εἶναι ὁ Θεός! Αὐτός εἶναι ὁ Θεός! Αὐτό δέν εἶναι φρενητιώδης ψαλμωδία σέ φανατική διαβολολατρία, αὐτό εἶναι ἕνα ἀπό τά σατανικά μηνύματα κεκρυμμένα στά λυρικά ποιήματα τῶν rock δίσκων τά ὁποῖα ἀκοῦν τά παιδιά σας». Ἄς δοῦμε ὁρισμένα σημεῖα στά ὁποῖα εἶναι ἐμφανής ἡ προβολή τῆς λατρείας τοῦ σατανᾶ.
α) Τό περιεχόμενο τῶν τραγουδιῶν. Αὐτό ἀναφέρεται συνήθως στόν χλευασμό τοῦ Χριστιανισμοῦ ἤ στήν ἐξύμνηση τοῦ σατανᾶ. Ὁ Χριστιανισμός ἀναφέρεται μέ βλάσφημο καί περιφρονητικό τρόπο, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τό τραγούδι «Συμπάθεια στόν σατανᾶ» τοῦ Τίμ Ρόμπινσον. Νά πῶς χλευάζεται ἔμμεσα ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία σέ τραγούδι τοῦ Β. Παπακωνσταντίνου: «Ἄσε με νά κάνω λάθος, μήν παριστάνεις τό Θεό, δέν μ' ἀρέσουν οἱ σωτῆρες, δέ γουστάρω νά σωθῶ». Καί ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀναφορᾶς στόν κόσμο τοῦ κακοῦ καί στόν σατανᾶ. Οἱ Possessed (Δαιμονισμένοι) τραγουδοῦν (ἄς μᾶς συγχωρήσει ὁ ἀναγνώστης): «Ἄκουσέ με καί θά σοῦ πῶ πράγματα πού θ' ἀρρωστήσουν τό μυαλό σου. Πίνω τόν ἐμετό τῶν ἱερέων, κάνω ἔρωτα μέ τήν πόρνη πού πεθαίνει, βυζαίνω τό αἷμα τοῦ κτήνους καί κρατῶ τά κλειδιά τῆς πόρτας τοῦ θανάτου. Ἔχω διαταγή ἀπό τόν ἔξοχο κακό κύριό μου σατανᾶ νά καταστρέψω ὅ,τι οἱ θνητοί ἀγαποῦν περισσότερο. Ὁ σατανάς εἶναι ὁ ἐνσαρκωμένος μου ἀφέντης. Κραυγᾶστε δόξα στόν ἀνίερο φιλοξενούμενό μου»! Ἄλλα τραγούδια ἀναφέρονται σέ σατανιστικές τελετές, ὅπου θυσιάζονται (σφάζονται) παιδιά, καί ἄλλα ἐξυμνοῦν τούς ἀρχισατανιστές Aleister Crowley, Anton La Vey, Keneth Anger καί Carlos Castenanta.
β) Τά ὀνόματα τῶν συγροτημάτων. Πολλά συγκροτήματα, πού ὑμνοῦν τόν σατανᾶ, φροντίζουν νά ἐμφανίζονται καί μέ ἀνάλογα ὀνόματα. Μερικά παραδείγματα: K.I.S.S. (Kings in Satans Service = Βασιλιάδες στήν ὑπηρεσία τοῦ σατανᾶ), AC/DC (Anti - Crist / Deatth to Crist = Ἀντί-Χριστος - Θάνατος στόν Χριστό), Possessed (Δαιμονισμένοι), Demon (Δαίμονας), Black Sabbath (Μαῦρο Σάββατο), Poison (Δηλητήριο) κ.ἄ.
γ) Τά ἐξώφυλλα τῶν δίσκων. Καί αὐτά εἶναι ἄκρως ἀποκαλυπτικά: σύμβολα τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, σκηνές ἀνθρωποθυσιῶν, μορφές τερατώδεις, ἀποκρουστικές, δαιμονικές, ἐν ἀντιθέσει μέ τή γλυκιά μορφή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σκηνές πού θυμίζουν κόλαση, συντριβή χριστιανικῶν ἱερῶν συμβόλων κ.ἄ. λανσάρονται συνήθως ὡς ἐξώφυλλα τῶν ἑκάστοτε δίσκων.
δ) Ὁ ἀποκρυφιστικός συμβολισμός. Ἡ χρήση ἀποκρυφιστικῶν συμβόλων κατακλύζει ἐξώφυλλα δίσκων, ἐνδυμασία «καλλιτεχνῶν» καί κοινοῦ, διάκοσμο συναυλιῶν κ.λ.π. Χρησιμοποιοῦνται κατά κόρον ὅλα τά ἀποκρυφιστικά σύμβολα: πεντάλφες, 666, ἀντεστραμμένοι σταυροί, μπαθομέτ, τρίγωνα, πυραμῖδες, τό σύμβολο ἔς (κεραυνός) κ.ἄ. Σέ ρόκ συναυλίες χιλιάδες χέρια ὑψώνονται μαζί, σχηματίζοντας τό σχῆμα τοῦ διαβόλου (πού γίνεται μέ τόν ἀντίχειρα καί τά δύο μεσαῖα δάχτυλα μαζεμένα), ὅπως ἐμεῖς κάνουμε τόν σταυρό μας. Σημαίνει «ὑπακούω στόν σατανᾶ» («obey to devil»!) καί δηλώνει τήν ὑποταγή σ' αὐτόν.
ε) Ἡ σκηνική παρουσία τῶν «καλλιτεχνῶν». Ἡ ἐμφάνιση καί ἡ σκηνική παρουσία τῶν «καλλιτεχνῶν», ἀποσκοπεῖ στή πλήρη ἐξοικείωση μέ τό κακό καί στήν κατάργηση κάθε ἀναστολῆς. Ὁ τρόπος ἐκφράσεως, οἱ ὑστερικές κραυγές, ἡ ἀγριότητα, ἡ ὑπερβολική ἔνταση τοῦ ἤχου, οἱ σατανικές φιγοῦρες πού σχηματίζονται μέ φωτεινά ἐφφέ, ὁ ἀποκρυφιστικός διάκοσμος, εἶναι χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, πού προκαλεῖ ἀηδία σέ κάθε φυσιολογικό ἄνθρωπο, οἱ W.A. S.P., οἱ ὁποῖοι πίνουν αἷμα ἀπό ἀληθινό κρανίο πάνω στή σκηνή καί, ὄντως ἀνατριχιαστικό, μέ ἕνα τσεκούρι κόβουν κομμάτια κρέατος καί τά πετᾶνε ἐπάνω στό κοινό! Γενικά ἡ ὅλη σκηνική παρουσία μοιάζει μέ τελετή μαύρης μαγείας. Τί νά πεῖ κανείς γιά τούς σωρούς ἀπό κόκκαλα κάτω ἀπ' τά μικρόφωνα καί τά κρανία τράγων πού ἐμφανίζονται ἤ γιά τά φλεγόμενα φέρετρα, τούς σταυρούς ἀπό κόκκαλα κ.ἄ.; Τό πιό λυπηρό, ὅμως, ἀπ' ὅλα εἶναι νά βλέπεις «καλλιτέχνες καί κοινό» νά δηλώνουν, ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοίᾳ τους, τυφλή ὑπακοή στόν σατανᾶ.
στ) Τά ὑποσυνείδητα μηνύματα. Ὅπως φαίνεται, ἡ ἀπ' εὐθείας ἀναφορά στόν σατανισμό δέν ἦταν ἀρκετή. Χρειαζόταν καί μιά ἄλλη ἀναφορά, ἔμμεση, μή ἀντιληπτή ἀπό τόν ἀκροατή. Ἔτσι, μέ τή βοήθεια τῆς σύγχρονης τεχνολογίας (ἐγγραφή ρεμίξ), εἰσάγονται μή ἀντιληπτά μηνύματα σέ δίσκους, κασσέτες καί cds, τά ὁποῖα μπορεῖ νά ἀκούσει κάποιος ἀπό μηχανήματα πού κάνουν ἀνάστροφη ἀναπαραγωγή τοῦ δίσκου (πατώντας δηλ. κάτι, ὁ δίσκος, ἀντί νά περιστρέφεται κανονικά πρός τά ἀριστερά, περιστρέφεται ἀντίθετα πρός τά δεξιά). Οἱ εἰδικοί λένε ὅτι τό ὑποσυνείδητο ἔχει τή δυνατότητα νά συλλαμβάνει αὐτά τά μηνύματα, πού ἔχουν εἰσαχθεῖ ἀνάστροφα, καί νά τά ἀντιστρέφει. Γι' αὐτό ὀνομάζονται «ὑποσυνείδητα μηνύματα» (γιά τό μεγάλο αὐτό θέμα βλ. Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλου, Ὑποσυνείδητα μηνύματα. Μιά φοβερή ἀπειλή, ἔκδ. Φωτοδότες, Ἀθήνα 1994). Τά μηνύματα αὐτά ἀσκοῦν τεράστια ἐπίδραση. Εἶναι συνήθως μικρές φράσεις ἐπαναλαμβανόμενες, ὅπως «κάπνισε μαριχουάνα»˚ στή συντριπτική τους πλειοψηφία ὅμως, ἔχουν σατανολατρικό περιεχόμενο. Ἀπό τά χιλιάδες παραδείγματα θά παραθέσουμε δύο χαρακτηριστικά: α) στό γνωστό ἑλληνικό τραγούδι τῆς Μαρινέλλας «Κι ὕστερα, μά δέν ὑπάρχει ὕστερα» ὑπάρχει τό ὑποσυνείδητο μήνυμα «Σατανάς μας ζεῖ», καί β), τό πιό χαρακτηριστικό ἴσως παράδειγμα, στό πασίγνωστο τραγούδι πού ἤδη ἀναφέραμε Hotel Kalifornia ὑπάρχει ὡς ὑποσυνείδητο μήνυμα, ὄχι μιά μικρή φράση, ἀλλά ὁλόκληρο κείμενο, πού ἀναφέρεται στό τελετουργικό μαύρης λειτουργίας (σατανιστικῆς θυσίας παιδιοῦ) πού γίνεται στό Hotel Kalifornia. Ἀναφέρεται μεταξύ ἄλλων στό μήνυμα: «Ὁ Σατανάς δίνει διαταγή πάνω στή διαταγή, ὀργανώνει τή δική του θρησκεία...».


Τά ἀποτελέσματα τῆς σατανιστικῆς μουσικῆς

«Ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ' ἀρχῆς», λέει ὁ Χριστός (Ἰωάν. 8, 44) γιά τόν πονηρό διάβολο. Ὁ σατανάς εἶναι ἀνθρωποκτόνος, θέλει τόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι «ὁ τό κράτος ἔχων τοῦ θανάτου» κατά τόν ἀπ. Παῦλο (Ἑβρ. 2, 14). Ἀπ' αὐτόν δέν εἶναι δυνατό νά προέλθη κάτι καλό, παρά μόνο τό κακό καί ὁ θάνατος. Καί ἡ σατανική μουσική δέν εἶναι δυνατό νά ὁδηγεῖ κάπου ἀλλοῦ, παρά μόνο στόν θάνατο. Ἄς δοῦμε κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα.
Ἡ χρήση ναρκωτικῶν εἶναι βασικό στοιχεῖο τῆς ρόκ. Ὅμως, ναρκωτικά = θάνατος. Τά ναρκωτικά ἐξυμνοῦνται ἀπό τή ρόκ μουσική. Πάνω ἀπό 30 «καλλιτέχνες» της ἔχουν πεθάνει κάτω ἀπό τή ζάλη τοῦ L.S.D. καί τῆς ἡρωΐνης, γιά νά μήν ἀναφερθοῦμε στά χιλιάδες θύματα ἀπό τό κοινό. Τό βράδυ τῆς 18/2/1980, μετά ἀπό μιά συναυλία, πέθανε ἀπό χρήση ναρκωτικῶν ὁ δυστυχής Bon Scott, κορυφαῖο μέλος τοῦ συγκροτήματος AC/DC. Στό τέλος τῆς συναυλίας καί λίγο πρίν πεθάνει εἶπε κραυγάζοντας πρός τό κοινό: «Καλῶ τόν διάβολο νά ζητήσει τήν ψυχή μου, γιατί ἡ κόλαση εἶναι ἡ γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Θά ἀνταλλάξω τό εἰσιτήριο διαρκείας γιά ἕνα εἰσιτήριο μιᾶς κατεύθυνσης μόνο γιά τήν κόλαση»!
Ὁ θάνατος θεωρεῖται μᾶλλον ἄνευ σημασίας γεγονός σέ ρόκ συναυλίες, ὅπου πολλοί χάνουν τή ζωή τους εἴτε ἀπό ἀσφυξία, εἴτε ἀπό ἐπεισόδια πού προκαλοῦνται μέσα στό ὑστερικό πλῆθος. Ἡ Ἑλ. Δαδῆ στό βιβλίο της Μουσική ρόκ, Θεσ/νικη 1993 ἀναφέρει ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα: «κατά τή διάρκεια συναυλιῶν ἑνός Σαββατοκύριακου στό Λός Ἄντζελες 650 νέοι βρῆκαν τό θάνατο. Στά ψυγεῖα τοῦ Λός Ἄντζελες δέ χωροῦσαν τά 650 πτώματα καί ἀποτέθηκαν στούς διαδρόμους κατά μῆκος τῶν τοίχων» (σ. 24). Τό ὑστερικό πλῆθος ξεσπᾶ συνήθως σέ ἐκτεταμμένες πράξεις βίας καί ἀντικοινωνικῆς συμεριφορᾶς μετά τό πέρας τῶν συναυλιῶν, καταστρέφοντας αὐτοκίνητα, καταστήματα καί σπίτια, ὥστε ἀπαιτοῦνται ἰσχυρές ἀστυνομικές δυνάμεις γιά νά τιθασσευθεῖ. Οἱ κοινωνικές συνέπειες εἶναι ἐπίσης τεράστιες. Ἡ ἀντικοινωνική συμπεριφορά καί πρό πάντων ἡ κατάλυση κάθε ἠθικοῦ φραγμοῦ δέν ὁδηγεῖ ἁπλῶς τά ἄτομα στήν κοινωνική παρέκκλιση καί στόν κοινωνικό ἀποκλεισμό, ἀλλά δρᾶ καί ὡς διαλυτικός παράγοντας τῆς ἴδιας τῆς κοινωνίας.
Ἀκραία μορφή θανάτου εἶναι ἡ αὐτοκτονία. Ἀποτελεῖ πράξη ἔσχατης ἀπελπισίας. Ἡ ρόκ μουσική προτρέπει σ’ αὐτήν. Συναντοῦμε τραγούδια μέ τίτλους, ὅπως «Μή φοβᾶσαι τήν αὐτοκτονία», «Κατάστρεψε τόν ἑαυτό σου», «Ἡ λύση τῆς αὐτοκτονίας», «Πέθανε νέος, πέθανε ὄμορφος», «Ἀντίο σκληρέ κόσμε»!
Περιττό νά ἀναφερθοῦμε στίς πνευματικές (καί αἰώνιες) συνέπειες αὐτῶν τῶν φαινομένων. Τό «πῦρ τό αἰώνιον» εἶναι «ἡτοιμασμένον», ὄχι γιά τόν ἄνθρωπο, πού ἀγαπᾶ ὁ Θεός, ἀλλά «τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (Ματθ. 25, 41). Σ’ αὐτό, ὅμως, καταλήγουν καί ὅσοι ἀκολουθοῦν τόν διάβολο θεληματικά, καθώς καί ὅσοι τόν λατρεύουν μέ τίς πράξεις τους καί μέ τίς ἐκδηλώσεις τους. Καί τό πῦρ τῆς κολάσεως δέν εἶναι μόνο μελλοντικό γεγονός· ἡ πρόγευσή του ἀρχίζει ἀμυδρά ἀπό αὐτήν ἐδῶ τή ζωή!
Θά ἀντέλεγε ἴσως κανείς ὅτι ὅλ’ αὐτά ἰσχύουν γιά ὅσους συμμετέχουν συνειδητά καί τά ἀποδέχονται. Εἶναι, ὅμως, δυνατό νά μετέχει κάποιος ἁπλά καί νά μήν ἐπηρεάζεται; Εἶναι δυνατό νά μήν γεμίζει ἡ ψυχή του ἀπό συναισθήματα ἀποξένωσης, ὀργῆς, μίσους, ἀναταραχῆς, ἀπόγνωσης καί ἀπελπισίας; Εἶναι δυνατό νά ἐκφράζεται κάποιος μέ τή ρόκ μουσική καί ταυτόχρονα νά αἰσθάνεται ἄνετα μέσα στόν Ναό καί νά παρακολουθεῖ μέ εὐχαρίστηση τή Θ. Λειτουργία; Εἶναι δυνατό νά μήν ἀντικρίζει τίς ἠρεμές μορφές τῶν ἱερῶν εἰκόνων μέ παγερή ἀδιαφορία, ἄν ὄχι μέ ἀπέχθεια; Μήπως γιά ὅλα αὐτά, πού ὄντως παρατηροῦνται στίς μέρες μας, δέν εἶναι ἀμέτοχη καί ἡ μουσική πού ἀκοῦμε;
Συμπεραματικά, κανείς δέν ἀμφισβητεῖ τήν ἀξία τῆς καλῆς καί ποιοτικῆς μουσικῆς. Ἡ ρόκ, ὅμως, δέν φαίνεται νά ἀνήκει σ’ αὐτή τήν κατηγορία. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς βεβαιώνει ὅτι, ἄν ψάλλουμε, θά γευθοῦμε τήν ἠδονή τοῦ Πνεύματος, διότι «οἱ ψάλλοντες πληροῦνται Πνεύματος Ἁγίου, ὅπως καί αὐτοί πού τραγουδοῦν τά σατανικά τραγούδια πληροῦνται πνεύματος ἀκαθάρτου». Στή Θ. Λειτουργία ἀλλοιωνόμεθα ἐσωτερικά καί, μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, νοιώθουμε εὐφορία καί γαλήνη στό εἶναι μας. Ἡ ρόκ μουσική, ἀντίθετα, ἀποτελεῖ ἀγωγό, ὁ ὁποῖος εἰσάγει κατ’ εὐθείαν στόν σατανισμό. Καί ἕνα σημεῖο πού πρέπει νά προσεχθεῖ ἰδιαίτερα: ἡ ἔκσταση, πού προκαλεῖ συνήθως τό ἄκουσμα τῆς ρόκ ἤ ἡ συμμετοχή σέ ρόκ συναυλίες, δέν εἶναι φυσιολογική κατάσταση ψυχικῆς εὐφορίας, εἶναι καθαρή δαιμονική ψευδαίσθηση. Πραγματική εὐφορία προκαλεῖ μόνο ἡ ποιοτικά καλή μουσική καί γνήσιες πνευματικές ἐμπειρίες δημιουργεῖ μόνο ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Τό ἐρώτημα πού δημιουργεῖται τελικά εἶναι: Εἶναι δυνατό ἕνας Χριστιανός νά ἐκφράζεται μέ τή ρόκ μουσική; Ἤ καλύτερα: Εἶναι δυνατό ἕνας φυσιολογικός ἄνθρωπος νά ἐκφράζεται μέ τή ρόκ μουσική; Ἡ ἐπιλογή, ἀλλά καί ἡ εὐθύνη τοῦ καθενός μας γιά ἀποδοχή ἤ ἀντίσταση εἶναι ἀκέραιη.

Συναυλία με το «Εν Χορδαίς»

Συναυλία με το «Εν Χορδαίς»

23 Οκτωβρίου 2012

Πολιτισμός / Μουσική

Το Εν Χορδαίς είναι ένα από τα σημαντικότερα και πλέον καταξιωμένα Μουσικά Σχήματα στο χώρο των Μουσικών Παραδόσεων της Μεσογείου. Με ευρύ ρεπερτόριο και φρέσκια παιγνιώδη παρουσία επί σκηνής, έχει περιοδεύσει με μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο αποσπώντας διθυραμβικές κρητικές. Το 2008 τιμήθηκε με το βραβείο της γαλλικής Ραδιοφωνίας Prix France Musique des Musiques du Monde, ενώ το 2006 αποτέλεσε την επίσημη ελληνική υποψηφιότητα για τα βραβεία Sharjah της Unesco. Το μουσικό σχήμα Εν Χορδαίς θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στον πολυχώρο της Αγιορείτικης Παράδοσης την Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012 και ώρα 8:30 μ.μ. στον Λαγκαδά απέναντι από τον ναό της Κοιμήσεως Θεοτόκου. Το Μουσικό σχήμα είναι διεθνώς γνωστό με την καλλιτεχνική του δεξιοτεχνία και το εκπαιδευτικό και επιστημονικό του έργο. Συναυλίες, με επίκεντρο την μουσική της Ανατολικής Μεσογείου και την ελληνική μουσική κληρονομιά, γεμίζουν το ιστορικό του. Πιστεύουμε ότι και με αυτή την συναυλία θα εντυπωσιάσει και θα αναδείξει την πολύτιμη μουσική μας κληρονομιά. Οι δεξιοτέχνες και συντελεστές του Μουσικός Σχήματος είναι οι:

Κυριάκος Πετράς – βιολί

Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους εκτελεστές του παραδοσιακού βιολιού στον ελλαδικό χώρο.

Κυριάκος Καλαϊτζίδης – ούτι

Κορυφαίος συνθέτης και δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής. Το 2010 ήταν ο μοναδικός Έλληνας ανάμεσα σε δώδεκα κορυφαίους συνθέτες που έργο του συμπεριλήφθηκε στην πολυτελή έκδοση “The artworks of the most famous oud players in modern history”, η οποία κυκλοφόρησε από τη Συριακή Ακαδημία.

Δρόσος Κουτσοκώστας - τραγούδι – λαούτο

Ειδικεύεται και διδάσκει το Δημοτικό τραγούδι, το όποιο ερμηνεύει τόσο από έρευνα σε επιστημονικό επίπεδο, κυρίως όμως από τα προσωπικά του ακούσματα.

Νομίζουμε ότι η συναυλία αυτή είναι μια ευκαιρία να βάλουμε μια παύση στην σκληρή καθημερινότητα μας και να χαρούμε με την ομορφιά της μουσικής μας κληρονομιάς.

Το άγνωστο μήνυμα των Χριστουγέννων: να γίνεις θεός! Δεκεμβρίου 22, 2012

Το άγνωστο μήνυμα των Χριστουγέννων: να γίνεις θεός! Δεκεμβρίου 22, 2012

Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , trackback


Επιμέλεια Θ. Ι. Ρηγινιώτης

Ποιο είναι το νόημα και το μήνυμα των Χριστουγέννων, αν ξεφύγουμε από τα λαμπερά περιτυλίγματα, τα φωτάκια και τον καταναλωτισμό;

«Η αγάπη» ασφαλώς θα πουν όλοι. Είναι μέρες αγάπης. «Και επί γης ειρήνη»: αυτό είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων.

Αν και η απάντηση αυτή βασίζεται σε μια μεγάλη αλήθεια (η αγάπη πράγματι είναι το θεμέλιο όλων των χριστιανικών εορτών και πράξεων, όταν γίνονται σωστά), όμως κι αυτή η απάντηση δε φτάνει στο βάθος και στην αλήθεια της εορτής, όπως μας την παραδίδει η πνευματική μας κληρονομιά και όπως την εκφράζουν οι άγιοι της Ορθοδοξίας, αλλά και οι μεγάλοι και άγιοι ποιητές και μουσικοί που έγραψαν τα μουσικά έργα (κανόνες, κοντάκια, άλλα τροπάρια) που ψάλλουμε στην εκκλησία τη μέρα της γιορτής.

Σύμφωνα με όλους αυτούς, το νόημα των Χριστουγέννων είναι: ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος θεός.

Το ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος (σύμφωνα με τους χριστιανούς) το ξέρουν και το καταλαβαίνουν, σε γενικές γραμμές, όλοι: ο Θεός είναι η Αγία Τριάδα. Το ένα από τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, ο Υιός του Θεού Πατέρα (που είναι κι αυτός Θεός), πήρε ανθρώπινο σώμα (ΚΑΙ ψυχή) και έγινε άνθρωπος, δίδαξε την αγάπη και σταυρώθηκε, λυτρώνοντας το ανθρώπινο γένος (από τι όμως το λύτρωσε;).

Ο άνθρωπος γίνεται θεός;

Αλλά το δεύτερο, ότι ο Χριστός γεννήθηκε για να γίνει θεός ο άνθρωπος, σίγουρα πρώτη φορά το ακούνε οι πιο πολλοί και ασφαλώς χρειάζεται εξήγηση.

Να πούμε κατ’ αρχάς ότι μιλάμε κυριολεκτικά: στ’ αλήθεια γίνεται θεός ο άνθρωπος, όχι συμβολικά ή μεταφορικά. Γιατί; Επειδή με το να γίνει άνθρωπος ο Θεός, δημιούργησε μια γέφυρα που ενώνει Θεό και ανθρώπους. Έτσι, όταν κάποιος βαφτίζεται ορθόδοξος χριστιανός, μεταλαβαίνει το σώμα και το αίμα του Χριστού και αξιοποιεί τις δυνάμεις του για να καθαρίσει την καρδιά του από τα πάθη (τον εγωισμό, το μίσος, την ιδιοτέλεια, το ν’ αγαπάει το χρήμα, τις απολαύσεις ή τη δόξα πιο πολύ απ’ όσο αγαπά τους συνανθρώπους του κ.λ.π.) και να εγκαταστήσει μέσα του την ταπεινή και ανιδιοτελή αγάπη (που περιλαμβάνει οπωσδήποτε συγχώρεση των εχθρών, άσχετα αν αυτοί μετανοούν ή όχι), τότε ο άνθρωπος ενώνεται με το Χριστό.

Και, επειδή ο Χριστός είναι Θεός, η ένωση αυτή φέρνει τον άνθρωπο σε ένωση με το Θεό. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται άγιος, δηλαδή θεός «κατά χάριν» (αποχτά έντονα θεϊκά στοιχεία, που τα διατηρεί αιώνια, χωρίς όμως να πάψει να είναι άνθρωπος). Γι’ αυτό οι άγιοι κάνουν θαύματα: επειδή δεν είναι πια κοινοί άνθρωποι, αλλά έχουν γίνει πλάσματα ανώτερου επιπέδου: θεϊκά όντα.

Βέβαια οι άγιοι – το ξαναλέω – παραμένουν άνθρωποι, δε γίνονται θεοί «κατά φύσιν». Μόνο ο Θεός είναι Θεός κατά φύσιν. Γι’ αυτό, τους αγίους ΔΕΝ τους λατρεύουμε, δεν είναι «οι θεοί μας», αλλά πάντα είναι συνάνθρωποι και αδελφοί μας. Αυτή είναι και μια μεγάλη διαφορά των αγίων από τους άλλους ανθρώπους, που ονειρεύονται να γίνουν «θεοί» εγωιστικά: ότι όλοι, λίγο πολύ, θέλουμε να γίνουμε οι «θεοί» των άλλων και να έχουμε εξουσία και δύναμη πάνω τους, ενώ οι άγιοι δεν ζητούν λατρεία από κανέναν, γιατί αυτό που έχουν μέσα τους είναι η ταπείνωση και η αγάπη, όχι η δίψα για δύναμη και εξουσία.

Καταλαβαίνετε τώρα, ελπίζω, γιατί έχει τεράστια διαφορά αν ο Χριστός είναι Θεός από το αν είναι απλά «ένας σοφός άνθρωπος που μίλησε για αγάπη και δικαιοσύνη». Αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε δεν υπάρχει ένωση ανθρώπου και Θεού, άρα δεν υπάρχει και σωτηρία. Τελικός νικητής είναι ο θάνατος.

Αλλά το ότι ο Χριστός είναι Θεός και υπάρχει αγιότητα και σωτηρία, αποδεικνύεται από την ύπαρξη των αγίων σε κάθε εποχή και, φυσικά, και στην εποχή μας. Οι σύγχρονοι άγιοι, όπως οι μεγάλοι Γέροντες Ευμένιος από τα Ρούστικα, Γεννάδιος της Ακουμιανής Γιαλιάς, Πορφύριος, Παΐσιος, Ιάκωβος της Εύβοιας κ.π.ά., σύγχρονες αγίες όπως η Σοφία της Κλεισούρας, η Ταρσώ η διά Χριστόν σαλή κ.π.ά., είναι η απόδειξη ότι ο χριστιανισμός είναι αληθινός και ότι ο δρόμος του Χριστού οδηγεί πράγματι τον άνθρωπο στην αγιότητα – σε αυτό που οι θεολόγοι λέμε «θέωση», δηλ. στο να γίνει ο άνθρωπος θεός.

Μικροί καθημερινοί άγιοι

Να πούμε εδώ ότι, ενώ μεγάλοι άγιοι είναι σχετικά λίγοι σε κάθε εποχή, υπάρχουν χιλιάδες «μικροί άγιοι», που ζουν δίπλα μας ή ίσως και μέσα στο σπίτι μας… Άνθρωποι γεμάτοι πίστη και ταπεινή αγάπη, που συγχωρούν εύκολα και τους πάντες και αγαπούν τους πάντες με καρδιά μικρού παιδιού. Άνθρωποι που υπομένουν τρομερές δυσκολίες, αλλά έχουν πάντα μέσα τους πίστη στο Θεό, αγάπη και συγχώρεση (ανεξικακία) για τους άλλους.

Αλλά και πόσες μανάδες δεν προσεύχονται για τα παιδιά τους μέρα νύχτα και οι προσευχές αυτές δεν ωφελούν τα παιδιά τους, χωρίς οι ίδιες – ή τα ίδια – να το μαθαίνουν ποτέ… Κι αυτές οι μανάδες, λόγω της αγάπης τους, έχουν μια αγιότητα, γιατί οι φλογερές προσευχές τους, με τη βοήθεια του Θεού, κάνουν αυτό το μικρό θαύμα.

Επίσης, αρκετοί παπάδες και μοναχοί (καλόγεροι) είναι μικροί άγιοι και κάνουν τον αγώνα τους για τη σωτηρία της ψυχής τους και για τη σωτηρία όλων μας. Αν κοιτάξουμε με ειλικρίνεια γύρω μας, θα δούμε σίγουρα μερικούς.

Υπάρχουν και παιδιά ή έφηβοι, που πιστεύουν στο Θεό, προσεύχονται, πηγαίνουν στην εκκλησία, νηστεύουν, εξομολογούνται και μεταλαβαίνουν – και συχνά γίνονται στόχος των άλλων, υπομένουν πόλεμο, όχι μόνο από τα πειραχτήρια του σχολείου, αλλά και από την ίδια την οικογένειά τους, που… ανησυχεί για τα παιδιά τους, ενώ αν ήταν εγωιστικά, αν κοιτούσαν μόνο το συμφέρον τους ή τη διασκέδασή τους, θα τα θεωρούσαν φυσιολογικά και θα τα αποδέχονταν εύκολα.

Γενικά, κάθε σοβαρός χριστιανός αντιμετωπίζει προβλήματα στην κοινωνία, γιατί είναι τόσο καλός, που οι περισσότεροι γύρω του τον θεωρούν αφελή και τον λυπούνται ή τον εκμεταλλεύονται. Αυτός το καταλαβαίνει και πικραίνεται, αλλά πάντα συγχωρεί και πάντα επιμένει στην πίστη και την αγάπη. Και ζητάει βοήθεια απ’ το Χριστό για να συνεχίσει ν’ αγωνίζεται, συγχωρώντας, πιστεύοντας και αγαπώντας, και θυσιάζοντας πολλές φορές το συμφέρον του για τους άλλους, χωρίς αντάλλαγμα. Αυτή η βοήθεια του Χριστού είναι απαραίτητη για να μπορέσει ο άνθρωπος ν’ αντέξει έναν τόσο μεγάλο αγώνα…

Έτσι ο Χριστός λυτρώνει τον άνθρωπο: τον λυτρώνει από τα πάθη, που φέρνουν τη μοναξιά, το θάνατο και την αιώνια μοναξιά, που ονομάζεται κόλαση. Και τον οδηγεί στην αιώνια αγάπη και συνύπαρξη, που φέρνει την αιώνια χαρά και ονομάζεται παράδεισος.

Ο δρόμος της αγάπης και του Χριστού

Ολόκληρη η πνευματική ζωή και η ασκητική προσπάθεια του χριστιανού αποσκοπεί σ’ αυτό ακριβώς: στην προσωπική μας μεταμόρφωση σε θεία όντα γεμάτα αγάπη, που σημαίνει την ένωσή μας με τον Τριαδικό Θεό μέσα από την οδό (το δρόμο) του Ιησού Χριστού.

Η οδός αυτή (κυριολεκτικά «ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος», για να δανειστώ μια φράση από άλλη συνάφεια) μάς έχει αποκαλυφθεί από το Χριστό (που είπε «εγώ ειμί η οδός», «δεύτε προς με», κατά Ιωάννην, 14, 6, κατά Ματθαίον, 11, 28) και έχει αναλυθεί από τους αγίους διδασκάλους του ορθόδοξου χριστιανισμού, που δίδαξαν και διδάσκουν τους ανθρώπους με βάση την εμπειρία τους κι όχι θεωρητικές διανοητικές κατασκευές.

Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτούς, πρώτο βήμα είναι η κάθαρση της καρδιάς μας από τα πάθη, δηλαδή η απελευθέρωσή μας απ’ ό,τι μας προκαλεί εξάρτηση μονοπωλώντας την αγάπη μας και μας εμποδίζει ν’ αγαπήσουμε ολοκληρωτικά και χωρίς όρους το Θεό, το συνάνθρωπο και κατ’ επέκτασιν όλα τα όντα.

Η απελευθέρωση αυτή προϋποθέτει σκληρό αγώνα εναντίον των παθών, που μπορεί να κρατήσει και μια ολόκληρη ζωή. Περιέχει επίσης και μια παγίδα, τοποθετημένη όχι απ’ το Θεό, αλλά από τον εχθρό του ανθρώπινου γένους (το διάβολο) ή από τον εαυτό μας, που εύκολα παρασύρεται: η παγίδα είναι το ν’ αγωνιστούμε ενάντια στα πάθη με κίνητρο «να είμαστε δυνατοί», δηλ. υπηρετώντας και τροφοδοτώντας ένα απ’ αυτά τα πάθη, το χειρότερο, τον εγωισμό μας.

Ο αγώνας, όπως διδάσκεται στην πνευματική μας παράδοση, έχει αποτέλεσμα όταν γίνεται με ταπείνωση, ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, αποσκοπεί ακριβώς στην απόχτηση της ταπείνωσης, χωρίς την οποία δε μπορεί να υπάρξει εντός μας ούτε αγάπη ούτε φως. «Μία είναι η αρετή, η ταπείνωση», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, «αλλά, επειδή δε θα το καταλάβετε, άντε, ας πω και την αγάπη»… Μόνο ο ταπεινός άνθρωπος μπορεί να πραγματοποιήσει όσα ζητάει ο Ιησούς στο κατά Λουκάν, κεφ. 6, που συνοψίζονται σε μια φράση: αγάπη στους εχθρούς και παραίτηση υπέρ των άλλων από τα δικαιώματά μας.

Ο κόσμος ποτέ δε θα συγχωρήσει τον Ιησού που δίδαξε τέτοια πράγματα – ποτέ δε θα Τον συγχωρήσει που αποκάλυψε στους ανθρώπους πως αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην πνευματική τελειότητα και μάλιστα πως αυτός ο δρόμος περνάει απ’ τη συνάντηση με τον ίδιο το Χριστό. Δεν τους άφησε να πιστεύουν πως η τελειότητα έρχεται αποχτώντας δύναμη, όπως για χιλιάδες χρόνια μας είχε παραπλανήσει ο όφις, ή πως έρχεται κάνοντας ατομικό αγώνα, με σκοπό καθαρά ατομικό, όπως μας παραπλανά τώρα. Γιατί ο Χριστός, βλέπεις, είπε πως αυτός ο αγώνας γίνεται μέσα στην Εκκλησία, δηλαδή με την ένταξή μας στο πανανθρώπινο σώμα Του, όπου όλοι μαζί κι όχι κατά μόνας, στηρίζοντας ο ένας τους άλλους, κατευθυνόμαστε προς το Θεό (το Φως – ή μάλλον «το Φως που δεν είναι Φως και γνωρίζει το όνομά μας», όπως το χαρακτήρισε ο Νείλος Στράικερ, ο Αμερικανός βουδιστής ιερέας που έγινε ορθόδοξος χριστιανός μετά από ένα πολυήμερο χριστιανικό βίωμα).

Τα στοιχεία που περιέχει η εκκλησιαστική ζωή του χριστιανού (η θεία μετάληψη, η εξομολόγηση, η νηστεία, η προσευχή και ο εκκλησιασμός) είναι τα μέσα που παρέχει ο Χριστός στους ανθρώπους ως ενίσχυση στον αγώνα για την κάθαρση της καρδιάς. Και στη συνέχεια είναι τα μέσα για την εγκατάσταση μέσα μας της θείας χάριτος, δηλαδή της άκτιστης θείας ενέργειας, που σημαίνει εγκατάσταση του ίδιου του Χριστού (κατά Ιωάννην 14, 23) και φέρνει τον άνθρωπο στην τελειότητα.

Μήπως αυτά μοιάζουν με… βουδιστικά;

Ο ορθόδοξος δρόμος προς την τελειότητα (την αγιότητα, τη σωτηρία, τον παράδεισο – τρεις λέξεις για το ίδιο πράγμα) διαφοροποιείται από τους δρόμους που διδάσκει η σοφία των ανατολικών θρησκειών και οι διάσημες δυτικοποιημένες εκδοχές τους, κυρίως κατά τρία στοιχεία του:

Ο χριστιανός προσπαθεί ν’ ακολουθήσει το δρόμο που χάραξε ο Χριστός κι όχι να χαράξει ο ίδιος το δρόμο που προτιμά ή που θεωρεί ότι «του ταιριάζει». Έτσι πρέπει να γίνει, για να νικηθεί ο εγωισμός μας, που είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο, κατά τους Πατέρες ανυπέρβλητο χωρίς τη βοήθεια του Θεού.

Αν και η πνευματική πρόοδος μπορεί να συνοδεύεται από την παροχή «υπερφυσικών χαρισμάτων» που κάνουν κάποιον να είναι ιαματικός, διορατικός, αδέσμευτος από χώρο και χρόνο κ.π.ά., αλλά και να συνειδητοποιήσει την ενότητά του με όλα τα όντα και να μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους και να τα βοηθήσει με την προσευχή του κ.τ.λ., τα χαρίσματα αυτά θεωρούνται δώρα του Αγίου Πνεύματος κι όχι ανάδυση δικών μας εσωτερικών δυνάμεων, που μπορεί να γίνει και με απλή εξάσκηση, χωρίς ενότητα με το Θεό. Εξάλλου, κίνητρο του αγώνα δεν είναι καθόλου μια τέτοια πνευματική ανάπτυξη, αλλά ο πόθος του Χριστού. Ο χριστιανός αγωνιστής είναι «εραστής του Χριστού», Αυτόν επιθυμεί και απορρίπτει κάθε άλλη υπόσχεση (ανώτερης συνειδητότητας, σοφίας, γνώσης, ευεργετικών δυνάμεων κ.τ.λ.), γιατί μπορεί να τον αποπροσανατολίσει.

Τέλος, οι χριστιανοί αγωνιστές και οι άγιοι χριστιανοί διδάσκαλοι γνωρίζουν πολύ καλά και προειδοποιούν τους ανθρώπους ότι μπορεί ένα πνευματικό βίωμα, εντελώς όμοιο με αγαθό και θεϊκό, να είναι στην πραγματικότητα δαιμονικό και απατηλό. Διδάσκουν επίσης την αποφυγή τέτοιων παγίδων με την επιστήμη της «διάκρισης των πνευμάτων». Ίσως δεν είναι τυχαίο, που έχοντας αναπτύξει στο έπακρο αυτή την επιστήμη, απορρίπτουν τις μεθόδους τελειοποίησης των ανατολικών θρησκειών ως ατελείς, ενώ σε μερικές περιπτώσεις διακρίνουν και σκοτεινό υπόβαθρο.

ΚΑΛΕΣ ΑΓΙΕΣ ΜΕΡΕΣ! ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΜΟΝΩΝ ΓΕΣΘΗΜΑΝΗΣ ΚΑΙ ΕΛΑΙΩΝΟΣ ΖΗΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ (VIDEO)

ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΜΟΝΩΝ ΓΕΣΘΗΜΑΝΗΣ ΚΑΙ ΕΛΑΙΩΝΟΣ ΖΗΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ (VIDEO)

Δευτέρα, 24 Δεκέμβριος 2012 14:07 από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

Την Πέμπτην, 7ην/20ην Δεκεμβρίου 2012, ο ηγούμενος των Ιερών Ρωσικών Μονών Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής εν Γεθσημανή και Αναλήψεως Ελαιώνος Αρχιμανδρίτης π. Ρωμανός μεθʼ ιερέων, οι οποίοι υπηρετούν ως εφημέριοι εις τας ως άνω Ιεράς Μονάς, επεσκέφθησαν το Πατριαρχείον.

Τον εν λόγω ηγούμενον και τους μετʼ αυτού ιερείς εδέχθη η Α.Θ.Μ. ο Πατήρ ημών και Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά τινων Αγιοταφιτών Πατέρων.

Ο νέος ηγούμενος των ως άνω Ιερών Μονών επαρουσίασε τους συνοδούς αυτού ιερείς εις τον Μακαριώτατον και εζήτησε την ευλογίαν Αυτού, ίνα ούτοι ιερουργούν εις τας Ιεράς αυτών Μονάς και τον Πανάγιον και Ζωοδόχον Τάφον.

Ο Μακαριώτατος δίδων την ευλογίαν Αυτού διʼ ιερουργίαν εις τους ιερείς, είπεν ότι αύτη είναι η τάξις της Εκκλησίας εν γένει και ιδία της των Ιεροσολύμων, ήτοι οι ιερείς να ζητώσιν την ευλογίαν και την άδειαν του οικείου Επισκόπου και εις την εν λόγω περίπτωσιν του Πατριάρχου Ιεροσολύμων, ίνα αποφεύγωνται αι περιπτώσεις ιερουργίας σχισματικών ιερέων και προωθώνται αι περιπτώσεις λειτουργίας των κανονικών ιερέων.

ΜΕ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ - ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΝΕΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ VIDEO)

ΜΕ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ - ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΝΕΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ VIDEO)

Πέμπτη, 27 Δεκέμβριος 2012 13:52 fanarion

Σε κατανυκτική ατμόσφαιρα τελέστηκε στο Φανάρι η θεία Λειτουργία της εορτής των Χριστουγέννων, προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ο Ναός ήταν κατάμεστος από πιστούς από την Πόλη, την Ελλάδα και από το εξωτερικό.

Στην Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Οικουμενικός Πατριάρχης τέλεσε την εις διάκονον χειροτονία του Θεολόγου Κωνσταντίνου Κενανίδη, συμμετείχαν οι Μητροπολίτες Γέρων Νικαίας Κωνσταντίνος, Προικοννήσου Ιωσήφ, Φιλαδελφείας Μελίτων, Σεβαστείας Δημήτριος, Ικονίου Θεόληπτος, Καλλιουπόλεως και Μαδύτου Στέφανος, Προύσης Ελπιδοφόρος και Κυδωνιών Αθηναγόρας.

Ο Αρχιγραμματέας της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, Αρχιμ. Βαρθολομαίος, ανέγνωσε την Πατριαρχική Απόδειξη για την εορτή των Χριστουγέννων.

Εκκλησιάστηκαν οι Μητροπολίτες Πέργης Ευάγγελος και Θεοδωρουπόλεως Γερμανός, ο Επίσκοπος Σινώπης Αθηναγόρας, Κληρικοί από το εξωτερικό, ο Πρέσβυς Νικόλαος Ματθιουδάκης, Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στην Κωνσταντινούπολη, μαζί με τη σύζυγό του κυρία Αικατερίνη Βαρβαρήγου, Πρόξενο της Ελλάδος στην Αδριανούπολη, ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων του υπουργείου Παιδείας της Ελλάδος Γεώργιος Καλαντζής, ο κ. Lucas Paprotny, Πρόξενος της Πολωνίας καθώς και η σύζυγος, η μητέρα και συγγενείς του νεοχειροτονηθέντος κληρικού.

Περέστησαν, μεταξύ άλλων, ο Δήμαρχος Πριγκηποννήσων Μustafa Farsakoğlu, μαζί με τη σύζυγό του και συνεργάτες του, οι κκ Mithat Ali Kabaali, Ekrem Selitektay, Mufit Yetkin, εκ μέρους του Κόμματος CHP, και Kudret Altındağ, εκ μέρους του Ιδρύματος Συγγραφέων και Δημοσιογράφων Τουρκίας, οι οποίοι ευχήθηκαν στον Οικουμενικό Πατριάρχη για τα Χριστούγεννα.

Κατά την δεξίωση που ακολούθησε στην Αίθουσα του Θρόνου, ο Πατριάρχης μίλησε εγκωμιαστικά για τον νεοχειροτονηθέντα διάκονο Κωνσταντίνο Κενανίδη.

«Απευθύνουμε τις καλύτερες ευχές μας για να ευδοκιμήσει και στην ιερωσύνη όπως ευδοκίμησε στα θεολογικά γράμματα από τις διάφορες σκοπιές που υπηρέτησε...», είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης και απευθυνόμενος στο νέο κληρικό τόνισε: «Έχεις το προνόμιον να είσαι από της σήμερον κληρικός της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Το να είναι κανείς κληρικός είναι ήδη μεγάλη τιμή και ευλογία. Αλλά όταν είναι ενταγμένος στη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία και πολύτιμο στέλεχος της τότε είναι διπλή ευλογία και προνόμιο. Τότε βέβαια είναι ανάλογη και η ευθύνη».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης χαιρέτισε εγκάρδια και την παρουσία του Έλληνα Γενικού Διευθυντού του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Ευχαριστίες του νέου Διακόνου

«Τι ωραιότερον και ηδύτερον να άρχεται κανείς την ιερατικήν του διακονίαν από την Βασιλεύουσαν, το μαρτυρικόν Φανάριον, την δοξασμένην γην των προγόνων του, και να γεύεται την άφατον χαράν της διακονικής χειροτονίας εκ των σεπτών και τιμίων χειρών του Πρώτου της Ορθοδοξίας, αλλά και ταυτοχρόνως ενός συγχρόνου μάρτυρος της συνειδήσεως, όπως θα έλεγεν ο γέρων Παΐσιος, τον οποίον η Υμετέρα Παναγιότης τόσον ευλαβείται. Ευχαριστώ τον Θεόν, διότι με ηξίωσε, ιδιαιτέρως κατά τα τελευταία έτη, να συμμετάσχω, έστω και ως απλούς παρατηρητής, εις το μαρτύριον της συνειδήσεως, το οποίον Εσείς Παναγιώτατε βιώνετε, αίρων τον σταυρόν του Κυρίου καθ᾽ ημέραν, ανυστάκτως, αγογγύστως και καρτερικώς, έχων αναλώσει ολόκληρον την ζωήν Σας προσθέτων το επιβαλλόμενον έλαιον εις το αιματοβαμένον Φανάριον, ούτως ώστε να φαίνει πάση τη Οικουμένη. Τούτο αποτελεί την πολυτιμοτέραν παρακαταθήκην, την οποίαν δύναται κανείς να λάβη αρχόμενος την ταπεινήν του ιερατικήν διακονίαν», είπε, μεταξύ άλλων, ο νεοχειροτονηθής διάκονος Κωνσταντίνος Κενανίδης.

«Παρακαλώ εύχεσθε Παναγιώτατε, ο εκ Παρθένου ανερμηνεύτως τεχθείς και εν φάτνη ανακληθείς Κύριος, να μου χαρίση δύναμιν ψυχικήν τε και σωματικήν, όπως βιώσω εις το έπακρον το σωτήριον μήνυμα της Εκκλησίας μας και μεταδώσω αυτό με όλας τας δυνάμεις της υπάρξεώς μου εις το λογικόν ποίμνιον, εις την διακονίαν του οποίου πρόκειται να με τοποθετήση η Έκκλησία, ούτως ώστε να διακονώ ταπεινώς και ακαταπαύστως το επίγειον και το επουράνιον θυσιαστήριον, "ένθα ο των εορταζόντων ήχος ο ακατάπαυστος και η απέραντος ηδονή των καθορώντων του προσώπου Του το κάλος το άρρητον"», πρόσθεσε ο π.Κωνσταντίνος.

ΓΙΑΤΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ ΤΟΝ ΛΑΥΡΕΝΤΙΑΔΗ ΣΤΟ ΚΕΛΙ

ΓΙΑΤΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ ΤΟΝ ΛΑΥΡΕΝΤΙΑΔΗ ΣΤΟ ΚΕΛΙ

Πέμπτη, 27 Δεκέμβριος 2012 17:10 ierovima.gr

Στην επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου ανήμερα των Χριστουγέννων στις ανδρικές φυλακές Κορυδαλλού και συγκεκριμένα στην πτέρυγα των VIP, αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, ο διευθυντής του γραφείου Τύπου της Αρχιεπισκοπής, Χ. Κονιδάρης μιλώντας στον realfm 97,8 και την Κάτια Μακρή.

«Ο αρχιεπίσκοπος παρά πολλές φορές στο παρελθόν έχει επισκεφθεί και τις ανδρικές και τις γυναικείες φυλακές και το ψυχιατρείο Κορυδαλλού, άλλες μονάδες και άλλα σωφρονιστικά ιδρύματα.  Μπορείτε να ανατρέξετε στο παρελθόν και θα δείτε πάρα πολλές επισκέψεις που έχουν γίνει σε σωφρονιστικά ιδρύματα. Αυτά τα Χριστούγεννα επέλεξε να επισκεφθεί τις ανδρικές φυλακές Κορυδαλλού και να επισκεφθεί συγκεκριμένη πτέρυγα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτό, όταν έχει επισκεφθεί πολλάκις σωφρονιστικά ιδρύματα και διάφορες πτέρυγες αυτών», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Κονιδάρης.

Αναφερόμενος στη συνάντηση του Μακαριότατο με τον Λ. Λαυρεντιάδη πρόσθεσε: «Συγκεκριμένο ραντεβού βεβαίως δεν είχε. Τον κ. Λαυρεντιάδη τον είδε και τον είδε για ένα πάρα πολύ απλό λόγο. Ο κ. Λαυρεντιάδης είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει συμπαρασταθεί με όλες του τις δυνάμεις στο έργο της εκκλησίας σε βάθος χρόνου. Ο Αρχιεπίσκοπος θεώρησε ανθρώπινο, αυτές τις άγιες ημέρες, να δει έναν άνθρωπο ο οποίος έχει συμπαρασταθεί ανιδιοτελώς και πάρα πολλές φορές και σε βάθος χρόνου στο έργο της εκκλησίας, να του εκφράσει την συμπαράστασή του στη δοκιμασία που διέρχεται μακριά από τους συγγενείς και τους οικείους του. Νομίζω αυτό είναι κάτι εξαιρετικά ανθρώπινο»

ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ ΑΓΙΟΒΑΣΙΛΙΑΤΗΣ: ΑΠΟ ΛΗΣΤΗΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Άγιο όρος / Αγιορείτικη ζωή

ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ ΑΓΙΟΒΑΣΙΛΙΑΤΗΣ: ΑΠΟ ΛΗΣΤΗΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Πέμπτη, 27 Δεκέμβριος 2012 17:34 pigizois.net

Από το 1892 έως το 1941 σε ένα από τα ησυχαστήρια της παλιάς Σκήτης του Αγιοβασίλη, με πολλή αυταπάρνηση, εγκράτεια και ταπείνωση, έζησε και πνευματικά αγωνίστηκε, ο Μοναχός Νικήτας.

Αυτός κατάγονταν από τα μέρη της Θεσσαλίας και σαν περιβόητος Ληστής που ήταν, κυριολεκτικά ελυμαίνονταν την περιοχή. Είχε ριμάξει και ταράξει στις ληστείες και στα εγκλήματα όλη την περιφέρεια εκείνη.


Με τα πολλά κακά που είχε κάνει και γύριζε στην περιοχή αυτή, πληροφορήθηκε για την ενάρετη ζωή και πνευματική προκοπή, του τότε περιβόητου πνευματικού Παπα - Χαρίτωνα, πού κι αυτός κατάγονταν από τα μέρη εκείνα των Τρικάλων.

Αναζήτησε και έμαθε, πώς ο πατριώτης του αυτός βρίσκεται στο Αγιον Ορος και ησυχάζει στην έρημο του Αγιοβασίλη. Ο Παπα - Χαρίτων πράγματι τότε βρίσκονταν στον Αγιοβασίλη αλλά μετά έφυγε από εκεί και πήγε στη Σπηλιά του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου, όπου και έγραψε μεταξύ των πολλών άλλων συγγραμμάτων και το «ταξίδι στους ουρανούς» (βλεπ. στον Α' τόμον του Γεροντικού του Αγίου Όρους σελ. 186).

Άμα έμαθε αυτά για τον Παπα - Χαρίτωνα, ξεκίνησε από το λιμέρι του, άφησε τους συντρόφους του και πήγε προς αναζήτησή του.

Στό ησυχαστήριο του Αγιοβασίλη όταν τον συνάντησε, με πολλή ταπείνωση, συντριβή καρδιάς και ειλικρινή μετάνοια, εξομολογήθηκε τα κρυπτά της καρδιάς του και τα πολλά του εγκλήματα, με θάρρος και παρρησία, σύμφωνα με το ρητό της Αγίας Γραφής που λέει: «Είπα εξαγορεύσω κατ' εμού την ανομίαν μου τω Κυρίω και ση άφηκας την ασέβειαν της καρίας μου» (Ψαλμ. ΛΑ' 5).

Έτσι με την συμβουλή του αγίου πνευματικού αυτού, έγινε Μοναχός και πήρε το όνομα Νικήτας σε μια από τις Καλύβες του Αγιοβασίλη.

Ό Μοναχός Νικήτας σε τόση μεταμέλεια και θεοφοβία ήλθε, για τα πολλά κακά και εγκλήματα πού είχε διαπράξει, κατά τό διάστημα της ληστρικής του ζωής και δράσεως και επειδή είχε αφαιρέσει πολλές ζωές από ανθρώπους και ζώα, που καθώς ομολόγησε ο ίδιος, με τόση ευκολία σκότωνε τους ανθρώπους, όπως εμείς σκοτώνουμε τους ψύλλους και τις ψείρες.

Για τον λόγο αυτό και για κανόνα, είχε τόσο παραμελήσει τον εαυτό του, και είχε τόση απλυσιά, που έπιασε πλήθος πολύ από ψείρες στο σώμα του και άλλα ζωύφια, διότι έβαλε όρο και έκαμε όρκο στον εαυτό του και είπε: «Θεέ μου, όπως σκότωνα εγώ τους ανθρώπους έτσι να φάνε και το σώμα μου οι ψείρες και τα ακάθαρτα ζωύφια».

Πραγματικά, καθώς με πληροφόρησαν Πατέρες και Μοναχοί, που τον γνώρισαν από πολύ κοντά και τον έζησαν, έπιανε, μου είπαν, τόσες πολλές ψείρες που τις καθάριζαν από το δέρμα του οι Μοναχοί με το μαχαίρι, τόσο που κόβονταν και το δέρμα και πάλι ο οργανισμός του έβγανε άλλες πολύ περισσότερες από τις πρώτες.

Τελικά από το πλήθος αυτό των ζωυφίων, πού του απερρόφησαν τελείως το αίμα, παρέδωκε το πνεύμα του, με πραγματική μετάνοια, συντριβή και συχνή εξομολόγηση, στα χέρια του Πανάγαθου και Πολυεύσπλαχνου Θεού, ο οποίος δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά ποθεί να έλθη σε επίγνωση αληθείας, να μετανοήσει και να σωθεί.

Ο Μοναχός Νικήτας τελείωσε τον παράξενο αυτόν αγώνα της ζωής του το 1941 έτος, με την μεγάλη πείνα της Γερμανικής Κατοχής. Αν και οι Πατέρες του προσφέρανε τα απαραίτητα για την συντήρησή του τρόφιμα, αλλά αυτός είχε φτάσει σε τέτοια μέτρα αρετής, από την επίγνωση του εαυτού του, και από την συνεχή και αδιάλειπτη προσευχή, που είχε αποκτήσει βαθειά ταπείνωση.

Εργόχειρο δεν γνώριζε κανένα, επειδή μεγάλος πήγε στην Καλογερική, όπως είπαμε από ληστής, γι' αυτό ζοϋσε από τις ελεημοσύνες των άλλων ερημιτών και συνασκητών του. Επειδή όμως ήταν πολύ χεροδύναμος έκανε διάφορες εργασίες και μεταφορές των άλλων Πατέρων, τους οποίους εξυπηρετούσε δωρεάν όλους εκείνους πού ζητούσαν την βοήθειά του.

Και όπως έλεγε, για να μην τρώει τον αρτον που του πρόσφεραν δωρεάν, έκανε σ' όλους υπακοή και ήθελε να λέει με τον Απόστολο Παϋλο: «Αυτοί γινώσκετε ότι ταις χρείαις μου και τοις ούσι μετ' εμού υπηρέτησαν αι χείρες αυταί» (Πράξ. Κ' 34).

Μ' αυτό έδινε ένα καλό μάθημα σ' όλους μας, για να μη ζούμε σε βάρος των άλλων ανθρώπων, αλλά όσο μπορούμε να εργαζόμαστε και πρόθυμα να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας.

«ΜΗΤΕΡΕΣ

Maurogianni Ekklisiastiko κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Motherly Love.

20 Δεκεμβρίου

«ΜΗΤΕΡΕΣ, ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΗΣ ΣΙΩΠΗΣ! ΘΑ ΝΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟΤΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΝΑ ΞΕΧΥΝΕΤΑΙ ΑΠΛΕΤΑ ΓΥΡΩ ΜΑΣ, ΣΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ»
``````````````````````````````````````````
Πόσο θα θελα να πω σε όλες τις μάνες, να μ...άθουν το μυστικό που θα φέρει γύρω τους ξανά την ευτυχία και την χάρη του Θεού!
Το μυστικό που το αγνοούμε οι περισσότερες, γιατί δεν το ζούμε.
Το μυστικό εκείνο, που κάνει τον Θεό να κατεβαίνει πολύ γρήγορα σε μια ψυχή!

Ένας αναχωρητής αγωνίζεται μέσα στην ερημιά πολλά χρόνια με πνευματικές ασκήσεις, με προσευχές, με μετάνοιες, με φοβερές θυσίες, για να φέρει μέσα στην καρδιά του τη χάρη του Θεού και το Άγιο Πνεύμα. Έτσι δεν είναι;

Πόσα θα μπορούσαμε να κατακτήσουμε κι εμείς οι άνθρωποι στη γη, χωρίς να χρειάζεται να ζηλεύουμε τους ασκητές και τους ερημίτες, που για τον έρωτά του Θεού πήγαν μακριά, για να Του δώσουνε την καρδιά τους και Εκείνος να τους δώσει το Άγιό Του Πνεύμα!

Μα, θα μπορούσαμε κι εμείς, οι μάνες, με έναν πολύ απλό τρόπο να τους μοιάσουμε και να πετύχουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα, φτάνει μονάχα να αποκτήσουμε μια αρετή:

Την αρετή της Μάνας Παναγίας, την «ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ».

Δεν μιλώ για την απλή σιωπή, γιατί η απλή σιωπή μπορεί να βγάλει την ψυχή και σε καλό αλλά και σε κακό. Μπορεί να σιωπά το στόμα σου, αλλά να οργιάζει το μυαλό σου και η καρδιά σου.
Μπορεί να μην λες τίποτα με το στόμα σου, αλλά το μυαλό σου να είναι γεμάτο ακαταστασία, γεμάτο πονηριά, γεμάτο λογισμούς. Τι να την κάνει αυτήν την Σιωπή ο Θεός;

Ο Θεός θέλει να έχουμε οι μανάδες μια ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ, δηλαδή:

1. ΣΙΩΠΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ,

2. ΣΙΩΠΗ ΣΤΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ,

3. ΣΙΩΠΗ ΣΤΙΣ ΜΑΤΑΙΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ!

Πάνω σ΄ αυτά τα τρία θέλει να κυριαρχήσει ο Θεός μας.

Στο στόμα, τον νου και την καρδιά των παιδιών Του!

Έτσι θα μοιάσουμε και στην Παναγία Μητέρα…
Όταν στη θέση της πολυλογίας αρχίσουμε την εγκάρδια ΠΡΟΣΕΥΧΗ!
Όταν στη θέση των κακών και περίεργων λογισμών αρχίσουμε να δικαιολογούμε τα λάθη των άλλων και να τρέφουμε μόνο ΚΑΛΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ.
Και όταν αντί για επίγειες μάταιες χαρές, επιθυμούμε ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΧΑΡΕΣ στην καρδιά μας!

Εύχομαι όλες οι μανάδες να αποκτήσουν αυτήν την αρετή!

Γιατί η αρετή της «προσευχητικής σιωπής» μπορεί να χαρίσει στην κάθε μανούλα ψυχή το κλειδί που ανοίγει την πόρτα στις Ουράνιες ευλογίες του Παραδείσου!

«ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ» λοιπόν, στο στόμα, τον νου και την καρδιά μας… Και θα νιώσουμε τότε το άρωμα της χάρης του Θεού να ξεχύνεται όχι μόνο πάνω μας αλλά και στους γύρω μας… Στον σύζυγο και στα παιδιά μας!!!Δείτε περισσότερα

• 

  Γράψτε ένα σχόλιο...

Μπροστά στην αγάπη του Θεού, η αγάπη των ανθρώπων είναι μηδαμινή

Μπροστά στην αγάπη του Θεού, η αγάπη των ανθρώπων είναι μηδαμινή

Κάνεις δεν μπορεί να καυχηθεί ότι ασκεί την αγάπη ούτε ο πιο μεγάλος ευεργέτης. Μπροστά στην αγάπη του Θεού, η αγάπη των ανθρώπων είναι μηδαμινή, όση κι αν είναι. Η αγάπη είναι πολυμήχανος, ο Θεός να μας φωτίζει να εξασκούμε την αγάπη που Εκείνος θέλει.

Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να εξασκεί την αγάπη όπου ο Θεός τον τοποθέτησε. Αν ήθελε να με έχει στο κόσμο και να τρέχω στα νοσοκομεία θα με είχε στον κόσμο. Με έφερε ο Θεός στο μοναστήρι άρα ένα άλλο είδος αγάπης θα εξασκήσω.

Βρίσκει τον άλλο κατάλληλο να μείνει στον κόσμο και του δίνει την δύναμη να τρέχει και να υποφέρει και να υπηρετεί τον άρρωστο τον ανήμπορο.

Έχει τον άλλον που κοιτάζει και διαθέτει τα κτήματα του για να βοηθά τους έχοντας ανάγκη και κανείς δεν παίρνει είδηση. Για όλους (υπάρχει) είναι δυνατή η εξάσκησης της αρετής, της αγάπης. Δεν είναι μονοπώλιο, για ορισμένους ανθρώπους. Όλοι μπορούν να την εξασκήσουν. Και ο πιο φτωχός και ο πιο αμαρτωλός και ο πιο Άγιος, όλοι. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να πη: εγώ δεν μπορώ να εξασκήσω την αγάπη, ούτε κάποια μερίδα ανθρώπων να το πουν. Κάθε ένας είναι χρήσιμος εκεί που τον τοποθέτησε ο Θεός. Γι αυτό δεν τοποθετώ κανέναν πάνω από τους άλλους. Τον μοναχό ή την νοσοκόμα ή αυτούς που είναι στα γηροκομεία ή αυτούς που είναι άγνωστοι στην έρημο και προσεύχονται.

Μια από τις ιδιότητες του Θεού είναι η αγάπη. « ο Θεός αγάπη εστί». Εξασκώντας εγώ την αγάπη, την ειλικρινή, την καθαρή αγάπη, αυτήν που αντέχει στα μάτια του Θεού (όχι την υποκριτική, όχι αυτή που βλέπει ο κόσμος και με επαινεί) αυτήν που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής μου ωφελούμαι γιατί αυτή η αγάπη αναπαύει τον Θεό, μας εξομοιώνει μαζί του. Ότι κάνουμε να είναι πολύ καθαρό, δηλαδή τώρα, αν το μάτι του Θεού έπεφτε επάνω μου, αυτό που κάνω να είναι πραγματικά αυτό που θα το δει ο Θεός και θα ευχαριστηθεί.

Εμπόδιο στην αγάπη στέκει μονάχα η φιλαυτία μας, το εγώ μας. Όταν υπάρχει αγάπη, χάνει κανείς τον εαυτό του. Η αγάπη δεν έχει παρέα, δεν έχει συντροφιά αποκλειστική, δεν έχει κύκλο στενό για να βρει την εφαρμογή της. Αγκαλιάζει τους πάντας όταν υπάρχει αληθινή αγάπη χάνει κανείς τον εαυτό του. Η αγάπη προς το Θεό, προς τον πλησίον, απαιτεί θυσία. Σαν πρώτη μεγάλη θυσία είναι το εγώ μας. Δεν υπηρετείται ο Θεός χωρίς θυσία. Η αγάπη δεν έχει φιλία. Αν δηλαδή πάσχει η φίλη μου συμπάσχω, αλλ΄ αν τύχει κάποιος άγνωστος που θα έχει πρόβλημα θα μπορώ να τον συμπαρασταθώ το ίδιο; Πολύ περισσότερο εάν κάποιος σε έχει θίξει προσωπικά, σε έχει ζημιώσει, θα νοιώσεις μετά το ίδιο γι αυτόν; Θα τον συγχωρήσεις ή θα νιώσεις απόσταση μ΄ αυτόν; Ο άνθρωπος που έχει αγάπη πάντα τα δικαιολογεί. Η αγάπη θέλει καλούς λογισμούς. Ο Θεός θα μας δικαιώσει, αν με αδίκησαν. Ας ξεχάσω το κακό, ας ξεχάσω αυτό που μου στέρησαν.

Η αγάπη δεν θέλει να θυμόμαστε το κακό. Αν συλλάβουμε τον εαυτό μας να νοιώθει ικανοποίηση για το κακό που βρήκε αυτόν που μας έχει κάνει κακό, που μας αδίκησε κλπ να ξέρουμε ότι βρισκόμαστε πολύ χαμηλά, πολύ φτωχά σκεπτόμαστε. «νίκα εν τω αγαθώ το κακό». Ο Θεός θέλει να ελεούμε, να συγχωρούμε. Έχει μεγάλη αξία η προσευχή αυτή την ώρα ιδιαίτερα μαλακώνει την ψυχή.

Η ζήλια μειώνει την αγάπη, η φιλαυτία, τα δικαιώματα. Όταν τα βγάλουμε αυτά, γεμίζουμε απ΄ την αγάπη. Συνεχώς να πεθαίνει ο άνθρωπος χάριν της αγάπης. Ότι κάνουμε να είναι πολύ καθαρό. Να λιώνει κάνεις χάριν της αγάπης, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα. Αν δεν το κάνει, να ζητά συγχώρεση από τον Θεό. Τις λεπτομερειες πρέπει να προσέχουμε τις γράφει ο Θεός.

Ό Θεός της αγάπης να μας φωτίζει να την βρίσκουμε όπως την θέλει Εκείνος και να την εξασκούμε εκεί που είμαστε. Να γίνουμε καλοί, να φύγει το παραμικρό που έχει δόση κακότητας να αυξήσουμε σε αρετή αγάπης και εξυπηρετικότατος. Μην υπερτιμούμε τον εαυτόν μας. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Να λέμε, Θεέ μου τίποτε δεν έκανα στη ζωή μου, ελέησε με εν ημέρα Κρίσεως. Το έλεος σου να το δείξεις τότε για τους γνωστούς και αγνώστους, για τους αγαπητούς και τους εχθρούς.

Η Αγία Γερόντισσα Ακυλίνα της Σίψας ομιλεί περί αγάπης