Ασματική Ακολουθία του αγίου ενδόξου Νεομάρτυρος Αγγελή του ιατρού
3 Δεκεμβρίου, 2012 — vatopaidifriend5
Ψαλλομένη τη γ΄ Δεκεμβρίου
Πονηθείσα παρά του οσίου Νικηφόρουτου Χίου
ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΟ, ΕΣΠΕΡΙΝΩ
Ήχος πλ. δ. Ω του παραδόξου θαύματος!
Δόξα τη σή αγαθότητι, Υιέ και Λόγε Θεού, Ιησού υπεράγαθε, ότι ούκ ηθέλησας, απωλέσθαι το ποίημα, των σών άχραντων, χειρών φιλάνθρωπε, άλλ’ ευδοκία τη ση και χάριτι, προς την επίγνωσιν, τον απαρνησάμενόν, σε Αγγελήν, ήγαγες του πτώματος, του της αρνήσεως.
Μάρτυς Αγγελή πανθαύμαστε, του αρχεκάκου εχθρού, τα ποικίλα σοφίσματα, θεοσόφως έλυσας, ταις μωραίς προσποιήσεσι, και ουρανόφρων, υπάρχων έλαθες, τους σε ορώντας κρυπτών ως οιόν τε, την σήν ουράνιον, πολιτείαν ένδοξε, μόνω Χριστώ, ζών και γιγνωσκόμενος, τω σε ποιήσαντι.
Εν επιγνώσει γενόμενος, Μάρτυς Χριστού Αγγελή, του δεινού της αρνήσεως, πτώματος ού πέπονθας, εν νηστείαις και δάκρυσι, το θείον ήτεις και μέγα έλεος, και την έξ ύψους θείαν βοήθειαν, η και ενέπλησε, θάρρους και δυνάμεως, την σήν ψυχήν, και την ήτταν έπεισεν, αναπαλαίσασθαι.
Χριστού ποιείν το ποτήριον, επιποθών Αγγελή, ελογίσω ως σκύβαλα, τα τερπνά ως μάταια, τα του κόσμου μακάριε, πλούτον και δόξαν, ά σοι προέτειναν ουδέ εφείσω όλως του σώματος αλλά αυτόκλητος, φέρων σαυτόν δέδωκας, τοις αλγεινοίς, και ζωής προέκρινας, βίαιον θάνατον.
Μάρτυς Χριστού αγγελώνυμε, συν τοις Αγγέλων χοροίς, τω Θεώ παριστάμενος, και τοις δήμοις άπασι, των Αγίων μακάριε, αίτησαι πάσι, πιστοίς τα πρόσφορα, τους εν ηπείρω φρουρεί πρεσβείαις σου, τοις εν θαλασσή δε, κόπασον τους κλύδωνας, η το σεπτόν, δεξαμενή σώμα σου, τάφος σοι γέγονε.
Συμπρεσβευτάς σοι παράλαβε, υπέρ ημών προς Θεόν, τους προ σου αγγελώνυμε, ώδε εναθλήσαντας, συν Μυρόπη Ισίδωρον, συν τη Μαρκέλλη, τον δεσμοφύλακα, συν Θεοφίλω, και τον Νικόλαον, και συν τω Μανουήλ, τον Νικήτα Μάρκον τε, και την σεπτήν, Ματρώναν και στήσατε, λοιμού την έφοδον.
Δόξα. Ήχος β’.
Νέος Μάρτυς, και οίον ιερά προσθήκη, των προ σου Μαρτύρων Αγγελή πανθαύμαστε γεγονώς, νέαν υπόθεσα τη Εκκλησία, εορτής και πανηγύρεως παρέσχηκας, εν η πιστώς συναθροιζόμενοι, ευφημούμέν σε λέγοντες· Χαίροις ο τον Χριστόν δοξάσας θεοπρεπώς, τη πεπαρρησιασμένη ομολογία σου, και τους εχθρούς καταισχύνας τη ευτολμία των λόγων σου. Χαίροις οπλίτα της του ουρανίου Βασιλέως παρατάξεως, και στρατιώτα αήττητε. Χαίροις ο το βασίλειον της ευπρεπείας ειληφώς, και το διάδημα του κάλλους εκ χειρός Κυρίου δεξάμενος· όν ικετεύων μή παύση, υπέρ των πίστει και πόθω τελούντων, την αεισέβαστον μνήμην σου.
Και νύν.Ο αυτός.
Ιδού καιρός ήγγικε της σωτηρίας ημών, ευπρεπίζου σπήλαιον, η Παρθένος εγγίζει του τεκείν, Βηθλεέμ γή Ιούδα, τέρπου και αγάλλου, ότι εκ σου ανατέταλκεν ο Κύριος ημών ακούσατε όρη και βουνοί, και τα περίχωρα της Ιουδαίας, ότι έρχεται Χριστός, ίνα σώση όν έπλασεν άνθρωπον, ως φιλάνθρωπος.
Είσοδος, το, Φως ιλαρόν, το Προκείμενον, και τα Αναγνώσματα, ζήτει του Αγίου Ισιδώρου, ή του Αγίου Πολυδώρου.
Εις την Λιτήν, Ιδιόμελα Ήχος α’.
Συντετριμμένη καρδία και ψυχής ζέοντι πόθω του μαρτυρίου πιείν εφιέμενος το ποτήριον, έστης νύν του πόθου, της εφέσεως τυχών, αγγελώνυμε πανθαύμαστε͘ δι΄ο μαρτυρική παρρησία και δόξη τω Χριστώ παριστάμενος, αίτησαι τοις ποθούσι σε πάσι, το θείον αυτού και πλούσιον έλεος.
Δόξα. Ήχος πλ. α’.
Μακάριος εί ως αληθώς και τρισόλβιος, αθλητά του Χριστού, αγγελώνυμε καλλίνικε· εί γάρ και προς καιρόν εν βουλή ασεβών επορεύθης, και εν οδώ έστης αμαρτωλών, και επί καθέδρα λοιμών εκάθησας, άλλ’ εν τω νόμω Κυρίου το σόν επαναγαγών θέλημα, και εν αυτώ την άφατον του Θεού φιλανθρωπίαν μελετήσας, εις το στάδιον ήλασας του μαρτυρίου, και τοις τιμίοις σου αίμασιν αρδευθείς, ως το ξύλον το παρά τας διεξόδους των υδάτων, εν τη αθλήσει καρπούς εξήνθησας σωτηρίους. Και νύν του ξύλου της ζωής απολαύων, και της θεώσεως τυχών, μνημόνευε και ημών, των εκ πόθου ευφημούντων σε.
Και νύν. Ο αυτός.
Μή στύγναζε Ιωσήφ, καθορών μου την νηδύν όψει γάρ το τικτόμενον έξ εμού και χαρίση, και ως Θεόν προσκυνήσεις, η Θεοτόκος έλεγε τω εαυτής Μνηστήρι, μολούσα του τεκείν τον Χριστόν. Ταύτην ανυμνήσωμεν λέγοντες· Χαίρε Κεχαριτωμένη, μετά σου ο Κύριος, και διά σου μεθ’ ημών.
Εις τον Στίχον.
Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.
Χαίρων παραδέδωκας σαυτόν, τοις ιταμωτάτοις τυράννοις, Μάρτυς Χριστού Αγγελή, όλως παναοίδιμε, τω θείω έρωτι, την ψυχήν πυρπολούμενος, και διψών εκ πόθου, πιείν το ποτήριον, το της αθλήσεως, όπερ και πιών αθλοφόρε, ξίφει εκτμηθείς την σήν κάραν, ζής εν τω Χριστώ ζωήν την άληκτον.
Στίχος. Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει..
Τρις ανδρειοφρόνως Αγγελή, προ δικαστηρίων ανόμων, Μάρτυς λαμπρότατε, το τρισσόν εκήρυξας, της Θεαρχίας και εν, και την πλάνην την άθεον, λόγοις σου πανσόφοις, ήλεγξας στερρόψυχε, και εστηλίτευσας, έχων εν καρδία λαλούσαν, την του θείου Πνεύματος χάριν, ως η του Χριστού φησίν υπόσχεσις.
Στίχος. Πεφυτευμένος εν τω οίκω Κυρίου
Μάρτυς αθλοφόρε Αγγελή, ταίς σαίς προς Θεόν ικεσίαις, παύσον την έφοδον, του λοιμού και κόπασον, τον μέγαν όλεθρον, και απέλασον τέλειον, από των τιμώντων, την σεπτήν σου άθληση, την δεινήν μάστιγα, και την φρικαλέαν ρομφαίαν, στήσον καθ’ ημών φερομένην, του πικρού θανάτου ευσυμπάθητε.
Δόξα. Ήχος πλ. δ’
Η πρεσβεία σου ακοίμητος υπάρχει προς Θεόν, και η μεσιτεία σου αξιόχρεως, υπέρ των τιμώντων σε Νεομάρτυς αγγελώνυμε. Ουκέτι γάρ δουλικώ φόβω, αλλά φιλική παρρησία και μαρτυρική δόξη πρεσβεύεις, υπέρ αυτού σφαγιασθείς και θανών, και την τελειοτάτην αγάπην ενδειξάμενος. Ίλεως ούν έπιδε και έφ’ ημάς, τους σούς δούλους, και απάλλαξον της φρικαλέας και πανολέθρου του λοιμού επιδημίας, τους εκ πόθου την μνήμην τελούντάς σου, και υμνούντας τους θείους άθλους σου.
Και νύν. Ο αυτός.
Υπόδειξαι Βηθλεέμ, την του Θεού μητρόπολιν, φως γάρ το άδυτον, επί σε γεννήσαί ήκει· Άγγελοι θαυμάσατε εν ουρανώ, άνθρωποι δοξάσατε επί της γής, μάγοι εκ Περσίδος, το τρισόκλεον δώρον προσκομίσατε· ποιμένες αγραυλούντες, τον τρισάγιον ύμνον μελωδήσατε. Πάσα πνοή αινεσάτω τον Παντουργέτην.
Απολυτίκιον.
Ήχος α’. Χορός Αγγελικός.
Χορός αγγελικός, Αγγελή νεομάρτυς, και δήμος αθλητών, επεκρότησαν άνω, την σήν υπέρ της πίστεως, καρτερίαν και ένστασιν, και το πνεύμα σου, μετ’ ευφροσύνης λαβόντες, ανεβίβασαν, εις ουρανούς μετά δόξης, Χριστώ τω Θεώ ημών.
Και Απόλυσις.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά την α’ Στιχολογίαν, Κάθισμα.
Ήχος δ’. Κατεπλάγη Ιωσήφ.
Εν καρδίας συντριβή, και κατανύξει τής ψυχής, τον οικτίρμονα Θεόν, καθικετεύων Αγγελή, την ανομίαν μου έκραζες οίδα πάντως, φιλάνθρωπε Χριστέ, ο θέλων πάντας βροτούς, σωθήναι την εμήν δέξαι μετάνοιαν, και των δακρύων ίδε μου, τους σταλαγμούς του αθλίου, και μή απώση με δέομαι. Νύν δε του πόθου, τυχών τρισμάκαρ, των τιμώντων σε μέμνησο.
Δόξα. Και νύν. Θεοτόκιον
Κατεπλάγη Ιωσήφ, το υπέρ φύσιν θεωρών, και ελάμβανεν εις νούν, τον επί πόκον υετόν, εν τη ασπόρω συλλήψει σου Θεοτόκε· βάτον εν πυρί, ακατάφλεκτον, ράβδον Ααρών την βλαστήσασαν, και μαρτύρων ο Μνήστωρ σου και φύλαξ, τοις ιερεύσιν εκραύγαζε· Παρθένος.
Μετά την β’ Στιχολογίαν, Κάθισμα
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Ον επόθησας, Χριστόν γνησίως, αγγελώνυμε Μάρτυς στερρόφρον, και ως θυσίαν σεαυτόν προσενήνοχας, μή διαλείπης ενθέοις πρεσβείαις σου, υπέρ ημών ικετεύων των δούλων σου, των την μνήμην σου, την ιεράν και σεβάσμιον, τελούντων εν ωδαίς τε και άσμασι..
Δόξα. Και νύν. Θεοτόκιον.
Θαύμα μέγιστον, πως συνεσχέθη, ο αχώρητος εν τη γαστρί σου, και εσαρκώθη και εφάνη ως άνθρωπος, μή υπομείνας φυρμόν ή διαίρεσιν, της θεϊκής και ατρέπτου Θεότητος, Κόρη πάναγνε· δώ Θεοτόκον σε πιστώς, κηρύττομεν αεί και δοξάζομεν.
Μετά τον Πολυέλεον, Κάθισμα.
Ήχος δ’. Έπεφάνης σήμερον.
Το σεπτόν σου πρόσωπον, στίλβον ωράτο, εκ της θείας χάριτος, τοις θεωμένοις Αγγελή, εν εξαίσια λευκότητα δηλούν την δόξαν, ήν έσχες αοίδιμε.
Δόξα. Όμοιον.
Ως αυτόπτης γέγονα, ο σός ικέτης, της μορφής σου Άγιε, δεδοξασμένης εκ Θεού, κάλλους τη θεία λαμπρότητι, ούτω σήν δόξαν, ιδείν με αξίωσον.
Και νύν. Θεοτόκιον.
Προστασία άμαχε, των εν ανάγκαις, και πρεσβεία έτοιμος, των ελπιζόντων επί σε, από κινδύνων με λύτρωσαι, και μή παρόψη, η πάντων βοήθεια.
Οι Αναβαθμοί, το α’ Αντίφωνον του δ’ ήχου.
Προκείμενον. Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει…
Στίχος. Πεφυτευμένος εν τω οίκω Κυρίου…
Το, Πάσα πνοή. Ευαγγέλιον (ζήτει του Αγίου Γεωργίου εις τον όρθρον). Ο Ν’.
Δόξα. Ταις του Αθλοφόρου…
Και νύν. Ταις της Θεοτόκου…
Είτα. Ελέησόν με ο Θεός, το Δοξαστικόν του
Εσπερινού. Ήχος β’. Νέος Μάρτυς…
Οι Κανόνες της Θεοτόκου και του Αγίου.
Ωδή α’. Ήχος α’. Ωδήν επινίκιον.
Αχλύν αγγελώνυμε, την του νοός μου, ευχαίς σου προς Κύριον, Μάρτυς διασκέδασον, υμνήσαί σου εν ωδαίς, προθυμουμένου την σεπτήν και θείαν άθλησιν.
Η ένδοξος άθλησις, και η σφαγή σου, φαιδράς ημίν γέγονεν, εορτής υπόθεσις· καλλίνικε Αγγελή, εν η ασμάτων εν ωδαίς, ανευφημούμέν σε.
Τα άνω σκηνώματα, το θείον πνεύμα, το σόν υπεδέξαντο, Μάρτυς αγγελώνυμε, ο δε θαλάσσης βυθός, ωμότητι τών δικαστών, το σώμα έκρυψεν.
Θεοτόκιον.
Ελέους την άβυσσον, η τετοκυΐα, ελέησον οίκτειρον, την εμήν ασθένειαν, Θεοχαρίτωτε, και χειραγώγησον προς φως, της κατανύξεως.
Έτερος Κανών.
Ήχος δ’. Θαλάσσης, το ερυθραίον πέλαγος.
Ως φίλον, σε του Δεσπότου γνήσιον, πιστώς γεραίρομεν, ως παρρησίαν έχοντα πολλήν, προς αυτόν αγγελώνυμε, ως αθλητήν αήττητον, και αριστέα αξιάγαστον.
Υπέστης, πόθω Χριστού και έρωτι, χαίρων τω πνεύματι, ειρκτήν βασάνους και την εκτομήν Νεομάρτυς της κάρας σου, και ως θυσία άμωμος, και προσφορά αυτώ προσήνεξαι.
Προσώπου, σου την πολλήν λαμπρότητα, πάντες εθαύμασαν, την εξαισίαν μάρτυς Αγγελή, ήν νεκρόν ήδη έστιλβε, πάντως εκ θείας χάριτος, δοξαζομένου παναοίδιμε.
Θεοτόκιον
Κυρίως, και αληθώς γεγένηκας, Θεόν και Κύριον, και Θεοτόκος μόνη αληθώς, και κυρίως εκλήθης Αγνή· δι’ ο πιστώς γεραίρομεν, και κατά χρέος σε δοξάζομεν.
Ωδή γ’. Στερεωθήτω η καρδία μου
Πυρποληθείσης της καρδίας σου, τω τού θείου πόθου αϋλω πυρί, φέρων παρέδωκας σαυτόν, εις σφαγήν εθελούσιον, αγγελώνυμε· δι’ ο ευφημούμέν σε.
Αυτομολήσας προς τα σκάμματα, έφερες γενναίως Χριστού αθλητά, πάσας βασάνους Αγγελή, και εις τέλος τον θάνατον, και όντως άμωμος, Χριστώ προσενήνεξαι.
Τους συνδράμοντας εν τη μνήμη σου, και ανευφημούντας εν πίστει θερμή, τους σούς αγώνας Αγγελή, και σφαγήν την εκούσιον, εκ λοιμώδους νόσου φύλαττε, και πάσης κακώσεως.
Θεοτόκιον.
Δείξόν μοι τρίβον την σωτήριον, δι’ ής βασιλείαν ουράνιον, κληρονομήσω Αγαθή, ο ανάξιος δούλος σου, και ακούσω την τρισάγιον, ωδήν αγαλλόμενος.
Έτερος. Ευφραίνεται επί σοί.
Γηθόμενος εν ειρκτή, δεινάς οικείας Αγγελή έφερες, Σύ μου Χριστέ δύναμις, κράζων και ισχύς μου αήττητος.
Κατέβαλες ανδρικώς, των μεγαλαύχων την οφρύν Αγγελή, Αγαρηνών λόγοις σου, την αυτών ελέγξας δυσσέβειαν.
Υμνούμεν τους οικισμούς, και την εν ζόφω Αγγελή κάθειρξιν, ά καρτερώς ήνεγκας, και την εκτομήν την της κάρας σου.
Θεοτόκιον.
Χωρίον φωτοειδές, της υπερφώτου αληθώς φύσεως, φως θεϊκόν Άχραντε, και φωτός ακτίνα παράσχου μοι.
Κάθισμα. Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Τείθροις αιμάτων σου, την γήν επίανας, αλλά και θάλασσαν, σύ καθηγίασας, τω σώματι σου Αγγελή, ο έρριπται απηνεία, και δεινή ωμότητι, εν αυτή του δικάζοντος· όθεν δυσωπούμέν σε, τους εν γή και τους πλέοντας, περισώζε εκ παντός κινδύνου, τη θεία σου επισκέψει.
Δόξα. Και νύν. Θεοτόκιον.
Την ωραιότητα, της παρθενίας σου, και το υπέρλαμπρον, το της αγνείας σου, ο Γαβριήλ καταπλαγείς, εβόα σοί Θεοτόκε· Ποίον σοι εγκώμιον, προσαγάγω επάξιον; τι δε ονομάσω σε; απορώ και εξίσταμαι. Διό ως προσετάγην βοώ σοι· Χαίρε η Κεχαριτωμένη.
Ωδή δ’. Έν πνεύματι προβλέπων
Του Πνεύματος η χάρις, σκηνώσασα εν σοί, πάντα καταλείψασθαι, του κόσμου τα τερπνά, Μάρτυς γενναίε παρέπεισε και ηδέα, και τελευταίον Αγγελή κάρπωμα θείον, τω Θεώ γενέσθαι, και σφάγιον.
Η άθλησίς σου Μάρτυς, θεόφρον Αγγελή, εορτής υπόθεσιν, προύξένησε λαμπράν, τοις σε ποθούσιν αήττητε Αθλοφόρε, των νεοάθλων εγκαλλώπισμα και κλέος· όθεν συνελθόντες υμνούμέν σε.
Τους όντας εν θαλάσση, η τάφος σου τελεί Αγγελή, αοράτως πάρεσο, και ρύου των δεινών, προς σε βοώντας εν πίστει και ευλάβεια, και την θερμήν σου προστασίαν εξαιτούντας, εν ταίς τρικυμίαις και κλείδωσι.
Θεοτόκιον
Ελέησόν με μόνη, ελέους την πηγήν, Θεοτόκε τέξασα, και λύσον την δεινήν, ψυχής μου νόσον και πώρωσιν της καρδίας· δακρύων ρείθρα και κατάνυξιν προ τέλους, δούσα και δεινών απολύτρωσιν.
Έτερος. Επαρθέντα σε ιδούσα.
Προ νεκρώσεως νενέκρωσαι προαιρέσει, και τούτο δήλον γέγονε, εκ των του προσώπου, και στήθους κρουσμάτων σου, δ’ ών σευατόν κατετίτρωσκες, Αγγελή αγγελώνυμε.
Μετά δέους τε και πόθου Μάρτυς Κυρίου, τους σούς υπέρ της πίστεως, ευφημώ αγώνας, και την ιεράν σου σφαγήν, και χύσιν του αίματος, και τον προς Χριστόν θείον έρωτα.
Ταις πρεσβείαις σου προς Κύριον Νεομάρτυς, τους σε τιμώντας φύλαττε, εκ παντός κινδύνου, σώματος ομού και ψυχής, εν γή και θαλασσή τε, εν παντί καιρώ αγγελώνυμε.
Θεοτόκιον.
Νομοθέτην η τεκούσα και φωτοδότην, την χαλεπήν απέλασον, σκοτιάν νοός μου, σου των πρεσβειών τω φωτί, και σώσόν με Δέσποινα, τον μεμολυσμένον αμόλυντε.
Ωδή ε’. Την σην ειρήνη δός ημίν.
Ταις σαις πρεσβείαις δός ημίν, Χριστού αθλητά, λύσιν των δεινών και πταισμάτων συγχώρησιν, τοις ευφημούσί σου την άθλησιν, και ασπαζομένοις, τον τύπον της μορφής σου.
Ως φίλον σε πιστότατον, υμνούμεν Χριστού, Μάρτυς ως αυτού, των παθών κοινωνήσαντα, και την τελείαν και ασύγκριτον, προς αυτόν αγάπην, παμμάκαρ εσχηκότα.
Ως ήλιος ανέτειλεν, η μνήμη σου φαιδρά, πάντων τας καρδίας, ενθέως φαιδρύνουσα, και προς τον έρωτα θερμαίνουσα, του Θεού των όλων, του στέψαντός σε μάκαρ.
Θεοτόκιον
Βασίλισσαν Παρθένον σε, κηρύττει ο Δαβίδ, άχραντε Αγνή· διό ικετεύω σε, της ουρανίου βασιλείας με, ποίησον κληρονόμον, ίνα σε μακαρίζω.
Έτερος. Συ Κύριε μου φως.
Την μάστιγα λοιμού, την δεινήν και πανόλεθρον, πρεσβείαις σου Νεομάρτυς, προς τον Κύριον στήσον, και παύσον αγγελώνυμε.
Την έφοδον λοιμού, ταις πρεσβείαις σου κώλυσον, των ευφημούντων σου πόρρω, αγγελώνυμε Μάρτυς, την μνήμην την πανίερον.
Μή νόσος η δεινή, μετελθέτω τους δούλους σου, ημάς τους σε ευφημούντας, λοιμώδης η φρικαλέα, ευχαίς σου αγγελώνυμε.
Θεοτόκιον.
Παράδεισος ζωής, Θεοτόκε υπάρχουσα, θανάτου της αμαρτίας, και παθών πολυτρόπων, εκλύτρωσαί με τάχιον.
Ωδή στ’. Τον Προφήτην Ιωνάν.
Υπερβαίνει αληθώς, καρτερία η πολλή, εγκωμίων τους θεσμούς, ήν ανέδειξας άθλων, πανθαύμαστε, μαρτύρων νέων, το σεμνολόγημα.
Το ουράνιον εν σοί, πυρ ανήφθη αθλητά, ο ο Κύριος βαλείν, ήλθε μάκαρ επί γής, και έφλεξε, την σήν καρδίαν, εις θείον έρωτα.
Εν χαρά πνευματική, Νεομάρτυς Αγγελή, ευσεβούντων η πληθύς, την σην μνήμην εκτελεί, υμνούσα σου, τους θείους άθλους, και τα παλαίσματα.
Θεοτόκιον.
Την Μητέρα του Θεού, και καλήν εν γυναιξί δυσωπώ σε εκτενώς, μή παρίδης με Αγνή, άλλ’ οίκτειρον, και πάσης βλάβης, σώον συντήρησον.
Έτερος Θύσω σοι μετά φωνής
Έχει σε ω Αγγελή, πολιούχον και φύλακα, και αντιλήπτορα μέγαν, εν κινδύνοις πάσιν η νήσος Χίος, εν η μάκαρ, το πανίερον αίμα εξέχεας.
Τιμώντες σου Αγγελή, την σφαγήν την εκούσιον, και τους γενναίους αγώνας, εορτήν ετήσιον εκτελούμεν, και την σήν προστασίαν αιτούμεθα πάντοτε.
Το αίμά σου, δεξαμένη η γη καθηγίασται, ο δε αήρ το σόν πνεύμα, και ο της θαλάσσης βυθός το σώμα, δι’ ο σώζε, τους εν γή και θαλασσή πρεσβείαις σου.
Θεοτόκιον.
Μόνην σε τιμιωτέραν έγνωμεν Πάναγνε, των Χερουβίμ ως τεκούσαν, του φωτός τον Πρύτανιν Θεοτόκε, όν δυσώπει, προς το φως με σκηνώσαι το άδυτον.
Κοντάκιον. Ήχος γ’
Ιεράν προσθήκην σε, η των μαρτύρων χορεία, Αγγελή εδέξατο, εν ουρανώ γηθομένη· ήθλησας και γάρ νομίμως νύν γενναιόφρον, ήσχυνας το των τυράννων άθεον θράσος, και το στέφος εκομίσω, της αφθαρσίας, ξίφει τήν κάραν τμηθείς.
Ο Οίκος
Την άνω ζωήν την αγήρω και άληκτον, ποθών επιτεύξασθαι, αγγελώνυμε, και αγγελόφρων Αγγελή, Νεομάρτυς του Χριστού αξιάγαστε, την κάτω την φθαρτήν και επίκηρον νουνεχώς καταλέλοιπας· δι’ ο εθελουσίως φέρων σαυτόν παρέδωκας τη ωμότητι και ιταμότητι των τυράννων, και το αυτών άθεον θράσος, και οφρύν την επηρμένην κατέρραξας, τω απτοήτω σου παραστήματι και τη ευτολμία των λόγων σου, δι’ ών την μέν εκείνων ασέβειαν ήλεγξας, τον δε Χριστόν τρανώς εκήρυξας, Θεόν τέλειον άνθρωπον, παρ’ ού το στέφος της αφθαρσίας είληφας, υπέρ αυτού την κάραν τμηθείς.
Συναξάριον
Τη Γ’ Δεκεμβρίου Μνήμη του Αγίου ενδόξου Νεομάρτυρος
Αγγελή του εν Χίω αθλήσαντος, εν έτει 1813.
Στίχοι. Ως υπέρ Χριστού Αγγελή εναθλήσας,
Αγγέλων συνόμιλος αξίως ώφθης.
Τη Γ’ του αυτού μηνός, Μνήμη του Αγίου Προφήτου
Σοφονίου.
Στίχοι. Ο πριν βοήσας τη Σιών, Χαίρε σφόδρα,
Χαίρει, παραστάς τω Θεώ, Σοφονίας.
Φαίδιμος εν τριτάτη Σοφονίας ήτορ αφήκεν.
Τη αυτή ημέρα, Μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος
Θεοδώρου, Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας.
Στίχοι. Εν Πατριάρχαις και Θεόδωρος μέγας,
Καν τοις αθληταίς τοις διά ξίφους μέγας,
Τη αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών
Θεοδούλου, του από Επάρχων.
Επαρχίαν γής ουρανών επαρχίας,
Στίχοι. Ο Θεόδουλος αντέδωκεν εμφρόνως.
Τη αυτή ημέρα, Μνήμη του Όσιου Πατρός ημών
Ιωάννου, Επισκόπου Κολωνίας, του Ησυχαστού
Στίχοις Ούχ ησυχάζω· και θανόντα γάρ στέφω,
Τον ησυχαστήν Ιωάννην τοις λόγοις.
Τη αύτη ήμερα, οι Άγιοι Αγάπιος, Σέλευκος
και Μάμας, ξίφει τελειούνται.
Στίχοι.
Τρείς άνδρες, Αγάπιος, Σέλευκος, Μάμας,
Πόθω Πλάσαντος ηγάπησαν και ξίφος.
Ο Όσιος Πατήρ ημών Θεόδουλος ο Κύπριος,
ο σαλός, εν ειρήνη τελειούται.
Στίχοι.
Κύπρου το κλήμα Θεόδουλος κυπρίσαν,
Και σταφυλήν ποίησαν ήλθεν εις τρύγην.
Μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Γαβριήλ, του
Γάνου μέν όντος πρότερον επισκόπου, ΚΠόλεως
δ’ ύστερον, εν Προύση μαρτυρήσαντος εν έτει,
αχνθ’ (1659).
Στίχοι.
Είληφε διπλούν Γαβριήλ νέος στέφος,
Ως ιεράρχης και αθλητής Κυρίου.
Ταίς των Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός έλέησον
και σώσον ημάς, Αμήν
Ωδή ζ’
Αικίας τας πολλάς ας υπήνεγκας, ειρκτής τα αλγεινά και τον θάνατον, αγγελώνυμε πίστει, ανευφημούμεν και δοξάζομεν.
Ω του θερμού σου προς Κύριον έρωτος, ω του σου πόθου και φίλτρου πανθαύμαστε, ά σε της επικήρου, ζωής εξήγαγε προς άληκτον.
Νομίμως αθλοφόρε ηγώνισαι, την πίστιν προς τον Κτίστην τετήρηκας, λοιπόν απόκειται σοι, το νίκης στέφος αγγελώνυμε.
Θεοτόκιον.
Νεφέλην σε γινώσκω Θεόνυμφε, τον ήλιον της δόξης κυήσασαν, φωταγωγούντα πάντα, τα νυκτώδη μου εγκλήματα.
Έτερος. Ο διασώοας εν πυρί.
Δεύτε οι φίλαθλοι λαοί, δράμωμεν προθύμω καρδία, και την ετησίου λαμπρώς, εορτήν ενθέως τιμήσωμεν, του λαμπρού Νεομάρτυρος, εν ωδαίς τας αριστείας, αυτού κροτούντες.
Όπου ως γέγραπται εν σοι, Μάρτυς επλεόνασε πάντως, η αμαρτία Αγγελή, υπερεπερίσσευσεν ύστερον, χάρις η αγία του Πνεύματος, διά μετανοίας και μαρτυρίου.
Συν Ιακώβω Αγγελή, και συν Παγχαρίω υμνούμεν, και Μείρακι τοις αθληταίς, και συν Πέτρω τω πάνυ δοξάζομεν, μαθητών τη ακρότητι, ως την ήτταν αναπαλαιχτάμενον κατ’ εκείνους.
Θεοτόκιον.
Την απορρήτως εν γαστρί, και υπερφυώς δεξαμένην, τον αναλλοίωτον Θεόν, ευσπλαγχνία βροτοίς ομιλήσαντα, οι πιστοί προσκυνήσωμεν, ως Μητέρα του Κυρίου, ευλογημένην.
Ωδή η’. Όν φρίττουσιν Άγγελοι.
Κατέπληξας άνωθεν, Αγγέλων τους χορούς, και θάμβος προϋξένησας, ανθρώποις Αγγελή, και φάλαγξ δαιμόνων, την σπουδήν προς σφαγήν, έφριξεν ορώσα, και τέτρωται καιρίως.
Η μάχαιρα σώματος, εχώρησε του σου ψυχήν σου την άσπιλον, άλλ’ ήνωσαι Χριστώ και νύν Βασιλεύεις συν αυτώ Αγγελή και συζής εν δόξη εις πάντας τους αιώνας.
Το πνεύμα σου ήνωται, Αγγέλων τοις χοροίς, το δε σώμα έρριπται, θαλάσσης τω βυθώ, ο φανέν ελέγξει, τους τυράννους πικρώς, εν τη αδεκάστω, κρίσει των πεπραγμένων.
Θεοτόκιον.
Ανάστησον κείμενον, εις βάθη με κακών, τους νύν πολεμούντάς με, πολέμησον εχθρούς τρωθέντα ατόποις, ηδοναίς την ψυχήν, Αγνή μη παρίδης, άλλ’ οίκτειρον και σώσον.
Έτερος. Λυτρωτά του παντός.
Κεφαλής και του στήθους τα κρούσματα, και ομμάτων τα έμπονα δάκρυα, και τους εκ βάθους άπαντας, στεναγμούς της καρδίας, ο Πανοικτίρμων, επακούσας αθλήσαι ηξίωσεν.
Αταπείνωτον έσχες το φρόνημα, και ψυχής σου τον τόνον ανένδοτον, εν τω αθλείν θαυμάσιε, και τυράννων τα θράση, μη πτήξας όλως, μέχρι τέλους γενναίως ενήθλησας.
Ανυμνούντες το κλέος των άθλων σου, προς Θεόν σε μεσίτην προβάλλομεν, δεινών την απολύτρωσιν, και πταισμάτων την λύσιν, θεόφρον Μάρτυς διά σου εξαιτούμεν οι δούλοι σου.
Θεοτόκιον.
Οι πολλοί σου ημάς διασώζουσιν, οικτιρμοί Παναγία Μητρόθεε, αμαρτημάτων κρίσεως, και ποικίλων κινδύνων σύ γάρ τεκούσα, τον Θεόν ελεείς κόσμον άπαντα.
Ωδή θ’. Την φωτοφόρον νεφέλην.
Την φωτοφόρον ψυχήν σου, αι των Αγγέλων χορείαι, και των Μαρτύρων Αγγελή, και Δικαίων οι δήμοι, πόθω παρέλαβον φαιδρώς, Χριστώ αγαγόντες τω Παντάνακτι, ός εδέξατο ταύτην γηθοσήνως, οίαν νύμφην εκλεκτήν.
Λίαν φαιδρά η ημέρα, και πανευφρόσυνος ώφθη, Μάρτυς Κυρίου Αγγελή, εν η ήθλησας πόθω, και θείω έρατι Χριστού, δοξάσας αυτόν τοις θείοις άθλοις σου, και το στέφος δεξάμενος της νίκης, ανηνέχθης προς αυτόν.
Φαιδρά και νύν η ημέρα, και λαμπροφόρος επέστη, εν η τα πλήθη των πιστών, εκτελεί σου την μνήμην, και τους αγώνάς σου κροτεί και τέλος δοξάζει το μακάριον, αγγελώνυμε Μάρτυς φρυκτωρούσα, τους τιμώντας σε πιστώς.
Θεοτόκιον.
Φως η τεκούσα το θείον, εσκοτίσμένον με πάσαις, ταις μεθοδείαις του εχθρού, και ραθύμως βιούντα, και παροργίζοντα Θεόν, Πανάμωμε φώτισον, οδήγησον, προς καλάς εργασίας, ως αιτία ούσα πάντων των καλών.
Έτερος. Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ
Συγχορεύοις τοις των Αγγέλων χοροίς, Μαρτύρων τε τοις δήμοις συναγάλλη, εν τοις ουρανοίς εν εκκλησία πρωτοτόκων, ύμνων ασιγήτως Μάρτυς, ένδοξε, την μοναρχικήν Θεαρχίαν, αίγλης απροσίτου μάκαρ, εκ ταύτης απολαύων αεί.
Εν ταις ουρανίαις μοναίς κατοικών, εν τόπω νοητώ Μάρτυς Κυρίου, όπου οι χοροί πάντων Αγγέλων και Αγίων, ορώσι το κάλλος το αμήχανον, ο μακαριστής ακούει, πάντων υπερεύχου μάκαρ, των πίστει νύν τιμώντων σε.
Τω εκ πόθου την θείαν μνήμην ωδαίς, δοξάσαντι την σήν Μάρτυς θεόφρον, δίδου Αγγελή σαις ικεσίαις ευπροσδέκτοις,, δεινών λυτρωθήναί τε και θλίψεων, και των οφλημάτων την λύσιν, έχων παρρησίαν πλείστην, ως μάρτυς Χριστού του Θεού.
Θεοτόκιον.
Ως υπέρλαμπρον Θεοτόκε Αγνή, ψυχής το καθαρόν έχουσα κάλλος, χάριν δε Θεού εμπιπλαμένη ουρανόθεν, φωτί αϊδίω καταυγάζεις αεί, τους εν ευφροσύνη βοώντας Όντως ανωτέρα πάντων, υπάρχεις Παρθένε Αγνή.
Εξαποστειλάρια. Εν πνεύματι τω ιερώ.
Πίστιν την θείαν Αγγελή, ην ηρνήσω το πρώτον, ανέλαβες μακάριε, και εκήρυξας αύθις, προ των αθέων τυράννων, και σφαγείς σώ αίματι, εκύρωσας αθλοφόρε, ή κατήργηταί σοι νύν, μένει δε σοι του λοιπού, ελπίς τε και αγάπη.
Τα ελπιζόμενά σοι νύν, αγαθά Αθλοφόρε, λαβών τα τελεώτατα, εν ημέρα της δίκης, αποβάλεις την ελπίδα, και εξής ούκ έσται σοι, η προς Θεόν δε αγάπη, και προς πάσαν την πληθύν έσται μόνη ακραιφνής, Αγγέλων τε και Αγίων.
Θεοτόκιον.
Ελπίς του κόσμου αγαθή, Θεοτόκε Παρθένε, την σην άμαχον Δέσποινα, προστασίαν αιτούμεν, οι θλίψεσι συσχεθέντες, και κλυδωνιζόμενοι, του βίου ταις τρικυμίαις· στήσον αύραις των παθών, και λιμένα προς Θεού, εμβίβασον θελημάτων.
Εις τους Αίνους.
Ιστώμεν Στίχους δ’, και ψάλλομεν Προσόμοια
Ήχος πλ. δ’. Ω του παραδόξου θαύματος!
Δέξαι τον πόθον τον ένθεον, νέε Χριστού αθλητά, των πιστώς εν τη μνήμη σου, συνδραμόντων σήμερον, ευφημήσαι τους άθλους σου, και τους αγώνας, ους αγγελώνυμε, χαίρων υπέστης, τω θείω έρωτι, και την εκούσιον, της παντίμου κάρας σου, αποτομήν, και την σην σωτήριον, δίδου αντάμειψιν.
Συν Παγχαρίω σε μέλπομεν, Μάρτυς Χριστού Αγγελή, και συν Μείρακι άπαντες, ευφημούμεν πόθω σε, και πιστώς σε δοξάζομεν, συν Ιακώβω, τω Πέρση άσμασι, και συν τω θείω Πέτρω αοίδιμε, τω κορυφαίω σε, εν ωδαίς γεραίρομεν, ως κατ’ αυτούς, αναπαλαισάμενον, την ήτταν άθλοις σου.
Όμματί ιλέω έπιδε, τους σους οικτρούς υμνητάς, και πρεσβείαις σου δώρησαι, πάσι τα αιτήματα, θείε Μάρτυς τα πρόσφορα, προς σωτηρίαν, ψυχής και σώματος, ως παρρησίαν έχων προς Κύριον, όν επεπόθησας, και αυτού τω έρωτι, ως αληθώς, θάνατον ελόμενος, ζωής ηλόγησας.
Λοιμώδους νόσου την έφοδον, Μάρτυς Χριστού Αγγελή, την δεινήν και πανόλεθρον, σαις ευχαίς προς Κύριον, και πρεσβείαις απέλασον, εκ των εν πίστει, εξαιτουμένων σου, την θείαν χάριν και την αντίληψιν, ημών των δούλων σου, των θερμώς ποθούντων σε, και εν δεινοίς, ρύστην κεκτημένων σε, και θείον φύλακα.
Δόξα. Ήχος πλ. δ’
Την οδόν του μαρτυρίου ανύσας, αγγελώνυμε Μάρτυς του Χριστού, της εφέσεως έστης, της ως εν κινήσει νοούμενης του εφετού, Χριστόν απολαβών, τον όρον έσχατον όντα και πέρας, και εφετών το ακρότατον· δι’ ο νύν εν ταις επουρανίοις μοναίς κατοικών, και αχράντοις νοός επιβολαίς, τας πανολβίους αυγάς της Θεότητος εισδεχόμενος, πρέσβευε και υπέρ ημών των εν σκότει του βίου πορευομένων, ίνα του θείου τύχωμεν φωτισμού, των εν πίστει και πόθω τελούντων την αεισέβαστον μνήμην σου.
Και νύν. Ο αυτός.
Υπόδεξαι Βηθλεέμ την του Θεού Μητρόπολιν φως γάρ το άδυτον, επί σε γεννήσαι ήκει· Άγγελοι θαυμάσατε εν ουρανώ, άνθρωποι δοξάσατε επί της γής, Μάγοι εκ Περσίδος, το τρισόκλεον δώρον προσκομίσατε. Ποιμένες αγραυλούντες τον τρισάγιον ύμνον μελωδήσατε. Πάσα πνοή αινεσάτω τον Παντουργέτην.
Δοξολογία μεγάλη και Απόλυσις.
Μεγαλυνάρια δ’
Χαίροις Αθλοφόρε νέε Χριστού, Αγγελή τρισμάκαρ, συν Αγγέλων νύν τοις χοροίς, και τοις των Μαρτύρων, και πάντων των Αγίων, ως παρεστώς τω θρόνω, του Παντοκράτορος.
Ύμνοις τε και άσμασι ευλαβώς, ως Χριστού σε φίλον, ευφημούμεν και κοινωνόν, θείων παθημάτων, αυτού και του θανάτου, σύμμορφον γεγονότα, Αγγελή ένδοξε.
Τω Χριστώ συνήφθης αποτμηθείς, την τιμίαν κάραν, αξιάγαστε Αγγελή, και συζείς εκείνω, και συνδοξάζη μάκαρ, εις πάντος τους αιώνας, αγαλλιώ μένος.
Μή παύση δεόμενος Αθλητά, του Θεού των όλων, υπέρ πάντων των ευσεβώς, σε μακαριζόντων, ως Μάρτυρα Κυρίου, ως έχων παρρησίαν, Αγγελή ένδοξε.
Πηγή: Διμηνιαίο Περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης «Γρηγόριος ο Παλαμάς», έτος 94, τεύχος 843, Νοέμβριος–Δεκέμβριος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου