«Παρότρυνση για συλλογική δράση στο τώρα, και διάγνωση τής μόλυνσης, από τον ιό του φόβου»
του π.Δημητρίου Θεοφίλου
28 Νοεμβρίου 2012, 18:41
403 αναγνώσεις
Τα πράγματα ίσως να είναι ασύγκριτα πιο ανησυχητικά από όσο δείχνουν, αν λάβει κάποιος υπ’ όψιν του, την καταιγιστική και ραγδαία εξέλιξή τους, κάποιοι βιάζονται…. σαν να μην προλαβαίνουν… για αυτό χρειάζεται υποψιασμός και επαγρύπνηση. Είναι γνωστό το ότι στο πρόσωπο του αδιάκριτα πλησίον (συνανθρώπου), ο Χριστός αναγνωρίζει μια μοναδική και ανεπανάληπτη υπαρξιακή οντότητα, ένα παιδί του, που ανεξάρτητα από το που, το πως και το γιατί έφτασε στο σημείο να είναι αναξιοπαθών, μας προτρέπει, αν επιθυμούμε να έχουμε συνάφεια τόσο με Εκείνον όσο και με το ευαγγέλιό Του (κατά προέκταση και με την εκκλησία Του), να σταθούμε αλληλέγγυοι στους «αναγκεμένους» αδελφούς μας, προσφέροντάς τους το αυτονόητο, δηλαδή συμπαράσταση και μοίρασμα της «μπουκιάς» μας.
Δεν νοείται στην εποχή μας, κάποιοι να σηκώνουν, «τείχη του αίσχους» και συρματοπλέγματα, που θυμίζουν άλλες εποχές, ανάμεσα στους ανθρώπους, και τις καθημερινές αυτονόητες ανάγκες τους, για στέγη, φαγητό, περίθαλψη, αξιοπρέπεια. Είναι ντροπή για το πολιτισμό μας, να δεχόμαστε να μας κάνουν ρατσιστική εθνικιστική ταυτοπροσωπία, για ένα πιάτο φαγητό, για δυο κλινοσκεπάσματα, για αίμα η για φάρμακα. Ουσιαστικά ξεπουλώντας την αξιοπρέπειά μας, και συμμετέχοντας στον απροκάλυπτο και κυνικό εξευτελισμό τού ανθρωπίνου προσώπου, για το οποίο σταυρώθηκε και αναστήθηκε ένας Θεός πατέρας κι αδελφός, όλων αδιάκριτα των ανθρώπων, πέρα από φυλή, χρώμα, γλώσσα, θρησκεία, πολιτισμική ταυτότητα και παράδοση.
Τα παιδιά μας που είναι ότι πιο όμορφο έχουμε, που αποτελούν την ελπίδα της άνοιξης για ένα καλύτερο κόσμο, και είναι αυτά μας θυμίζουν με τη παρουσία τους τόσο τις ενοχές μας για τον κόσμο που τους ετοιμάσαμε, όσο και την λύτρωσή μας, μέσα από την ελπίδα μετατροπής του ερέβους σε φως, και της αλλαγής της κόλασης σε παράδεισο, κινδυνεύουν. Καθημερινά αυξάνεται η συμπτωματολογία ενδοσχολικών και όχι μόνο συγκρούσεων παιδιών, με απρόβλεπτες μεσοπρόθεσμα, συνέπειες.
Αν συνεχίσουμε να ανεχόμαστε και να ομφαλοσκοπούμε, την μόλυνσή τους, με τον ιό της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, ίσως δεν είναι δύσκολο να διαγνώσει κάποιος τι μας περιμένει πάρα κάτω στο δρόμου της ζωής. Στην ιστορία οι συλλογικές κοινωνικές παρεμβάσεις, αποτροπής δεινών, κρίνονται από την επιλογή της στιγμής (timing), όταν η κατάσταση ξεφύγει, τότε η «λοιμική νόσος» αποκτά τη δυνατότητα, να γίνει ανεξέλεγκτη. Ανοίχτε τα χείλη σας, όσοι μπορείτε και τα καταφέρνετε στο λόγο, γράψτε όσοι καταπιάνεστε με τη γραφίδα.
Ας τολμήσουμε να μετακινηθούμε από τη πολυθρόνα αφήνοντας το τηλεκοντρόλ που αποτελεί πλέον, δυστυχώς τη «προέκταση» του χεριού μας, ας ξεφύγουμε από την αποχαύνωση και τον εφησυχασμό που μας έχει εγκλωβίσει το «σύστημα», με τελευταίο κατάντημα, να βλέπουμε ακινητοποιημένοι τις τούρκικες προπαγανδιστικές σαπουνόπερες.
Ας αναλογιστούμε την ευθύνη μας για το αύριο και ας βάλουμε επιτέλους όρια στην αναίδεια, στην αλαζονεία και την ψυχοπαθολογία, όλων εκείνων που επιθυμούν ένα νέο κόσμο νουάρ (ασπρόμαυρο), δίχως χρώματα, μια κοινωνία βουβή χωρίς ήχους, ανθρώπους δίχως προσωπικότητα, γνώμη και δικαίωμα στη διαφορά. Μια νεολαία ψυχεδελικά ντοπαρισμένη, με αρχές και κανονισμούς που οδήγησαν σε άουσβιτς, γκουλάγκ και γκουαντάναμο, με παραθεωρημένη, την αναντικατάστατη αξία του ανθρώπινου προσώπου, ως εικόνα του Θεού και την εν δυνάμει δυνατότητας και προοπτικής της καθ’ ομοίωσής Του, και της κατά χάρη θέωσής του.
Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ μας θυμίζει, σε πείσμα των καιρών:
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα.
γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου».
ΥΓ. Όλοι όσοι αυτό-προσδιοριζόμαστε ως χριστιανοί και συγκεκριμένα ως ορθόδοξοι, δεν θα ήταν χάσιμο χρόνου, να δούμε ή να ξαναδούμε την ταινία του Γαβρά,«Αμήν», στα πλαίσια ενός ταχυ-φροντιστηρίου δημοκρατίας, ανθρωπιάς και θυσίας για τον διαφορετικό πλησίον μας.
____________________
Σημείωση Amen.gr: Σύμφωνα με τους Όρους Χρήσης της παρούσας ενημερωτικής ιστοσελίδας και ιδιαιτέρως για τα άρθρα γνώμης, τα αφιερώματα και τις απόψεις που γράφονται ειδικά για το Amen.gr υπενθυμίζεται ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η ολική ή έστω η μερική αναδημοσίευσή τους ή η καθοιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγή τους χωρίς την έγγραφη άδεια των διαχειριστών της Πύλης Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Amen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου