‘Οραμα του γεροντα Αντωνίου το 1970 για το μέλλον.

από savvasm

Π. ΑΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΡΑΣΝΩΦ: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ».

Ο πατέρας Αλέξανδρος στο βιβλίο του, περιγράφει τις συναντήσεις του με ένα γέροντα ονόματι Αντώνιο.
“Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του 1970, κατά τη Θεία Λειτουργία, είδα το πρώτο όραμά μου.
Βλέπω ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, να κυλάει προς τα εμπρός, σαν να σύρεται από κάποια αόρατη δύναμη. Καθώς βρίσκονται σε αυτή τη συνεχή κίνηση, μερικοί γλεντούν, μερικοί μοιχεύουν, άλλοι συνωμοτούν εναντίον συνανθρώπων τους. Και όλα αυτά ενώ βρίσκονται σε κίνηση προς τα εμπρός.
Οι άνθρωποι είναι όλοι πολύ διαφορετικοί: υπάρχουν λαϊκοί, κληρικοί, στρατιωτικοί, πολιτικοί – οποιοιδήποτε. Το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων σπρώχνει βίαια απλώς και μόνο για να ανοίξει δρόμο προς τα εμπρός, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τους άλλους, ενώ ένα ελάχιστο μέρος προχωράει με ηρεμία.
Μια άβυσσος, που προκαλεί δέος, απλώνεται μπροστά που οδηγεί στην Κόλαση. Η πλειοψηφία του κόσμου μόλις τη φτάνει, βυθίζεται κάτω. Επί πλέον, όχι μόνο οι πλούσιοι, αλλά και οι άνθρωποι που στερούνται πόρους εκσφενδονίζονται κάτω στην Κόλαση. Γιατί μοιράζονται ένα κοινό είδωλο – τις επιθυμίες του κόσμου (τούτου). Υπάρχουν και άλλοι που δεν ορμούν προς τα κάτω αλλά κατεβαίνουν αργά, για να ανυψωθούν από ορισμένα φωτισμένα άτομα που τους βοηθάνε. Ενώ άλλοι διασχίζουν ήρεμα ή ακόμα καλύτερα, πετάνε πάνω από την άβυσσο, χωρίς τα πόδια τους να αγγίζουν το έδαφος.
Ήταν φοβερό. Δεν ήταν τόσο το βογκητό, σαν ένα τρομερό ουρλιαχτό που ερχόταν από την άβυσσο, σε συνδυασμό με μια απεχθή κακοσμία. Ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή αποκρουστική οσμή. Ήταν μια δυσωδία, με πρόσθετα τα αισθήματα του τρόμου και του αμετάκλητου…”