Οι κοινωνικές διαστάσεις της Πίστεως
του Ιωάννη Καραβιδόπουλου, Ομότ. Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., για το AMEN.
Μπροστά στον Χριστό που διδάσκει σ’ ένα σπίτι στην Καπερναούμ φέρνουν έναν παράλυτο επάνω σε κρεβάτι. Η σχετική διήγηση τοϋ Ματθαίου (9, 1-8) είναι πολύ σύντομη καί λιτή. Οι άλλοι δύο ευαγγελιστές που αφηγούνται επίσης το ίδιο γεγονός, ο Μάρκος και ο Λουκάς διασώζουν μια χαρακτηριστική λεπτομέρεια πάνω στην οποία θα στηρίξουμε το σημερινό μας θέμα: Οι τέσσερις συνοδοί του παραλύτου μη μπορώντας να πλησιάσουν τον Ιησούν ένεκα του πλήθους που έσπευσε να ακούσει τη διδασκαλία του καταφεύγουν στην ακόλουθη λύση. Ανοίγουν μια οπή στην σκεπή - πράγμα εύκολο για τα παλαιστινά σπίτια - και κατεβάζουν τον άρρωστο μπροστά στον διδάσκαλο. Ο Ιησούς εντυπωσιάζεται από την εφευρετικότητά τους και επαινεί την πίστη τους. Τον ίδιο έπαινο συναντούμε και στη διήγηση του Ματθαίου («και ιδών ο Ιησούς την πίστιν αυτών είπε...»), πράγμα το οποίο σημαίνει ότι προϋποτίθεται και στη διήγησή μας η παραπάνω λεπτομέρεια, χωρίς να μνημονεύεται.Η πίστη ξεπερνά τα όρια του ατόμου για να επεκταθεί μέσα στο κοινωνικό σύνολο, μεταβάλλοντας έτσι το άτομο σε πρόσωπο που έρχεται να συναντήσει το άλλο ανθρώπινο πρόσωπο με σεβασμό και αγάπη. Ο πιστός άνθρωπος γίνεται εστία σωτηρίας και για τον συνάνθρωπό του, γιατί η πίστη που δεν έχει τις κοινωνικές προεκτάσεις, τις οποίες υπαγορεύει η αγάπη, που δεν είναι «δι’ αγάπης ενεργουμένη» (Γαλ. 5,6), είναι πίστη θεωρητική και συνεπώς νεκρή. Ή πίστη δεν είναι ενέργεια του μυαλού αλλά του όλου ανθρώπου, έχει ρίζες και εκδηλώσεις υπαρξιακές. Ο πιστός άνθρωπος δεν μπορεί να αισθάνεται ευχαριστημένος όταν είναι κλεισμένος στον εαυτό του και δεν βλέπει τις ανάγκες του αδελφοΰ ή δεν βρίσκει τρόπους θεραπείας των.
Έτσι η άληθινή πίστη είναι και εφευρετική• δεν κάμπτεται από τα εμπόδια, δεν παραιτείται από το έργο, αλλά βρίσκει λύσεις και εφευρίσκει τρόπους δράσεώς. Την εφευρετικότητα της πίστης των τεσσάρων συνοδών του παραλύτου επαινώντας ο Κύριος απευθύνει σ’ αυτόν το «θάρσει, τέκνον».
Όπως ο ηθικά χαλασμένος άνθρωπος αποτελεί εστία μολύνσεως στο περιβάλλον του και χωρίς να το θέλει, ή θέλοντάς το μερικές φορές, καταστρέφει τους διπλανούς του, το ίδιο και ο πιστός άνθρωπος αποβαίνει εστία σωτηρίας για τους άλλους. Όσο μάλιστα πιό θερμή είναι η πίστη του, τόσο και περισσότερο είναι δραστική αλλά και εφευρετική τρόπων εκδηλώσεων.
Το «θάρσει, τέκνον», που απευθύνει ο Ιησούς προς τον παράλυτο, αποτελεί ένα ένθαρρυντικό και παρήγορο μήνυμα προς τον άνθρωπο, ο οποίος δεν πρέπει να απελπίζεται από την πολύπλευρη και ποικίλη δραστηριότητα του κακού μέσα στον κόσμο, όταν δίπλα του στέκει ο νικητής του κακού, Κύριος Ίησούς Χριστός, ο οποίος ελευθερώνει τον αιχμάλωτο άνθρωπο, κι ακόμη δεν πρέπει να απελπίζεται όταν δίπλα του βρίσκονται αδελφοί που πιστεύουν στον νικητή του κακού, της αμαρτίας και του θανάτου και εκφράζουν την πίστη τους με έργα αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου